fwto

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Hitchcock (2012)


Πρωταγωνιστούν: Anthony Hopkins, Helen Mirren, Scarlett Johansson, Toni Collette, Jessica Biel
Σκηνοθεσία: Sacha Gervasi
Εναλλακτικός τίτλος:"Δες πρώτα το "Ψυχώ", αν θες να βγάλεις άκρη!"

Υπόθεση: Το 1960, ο Alfred Hitchcock (Anthony Hopkins), είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, αναγνωρισμένος στο Χόλιγουντ για τις ταινίες του. Με αφορμή μια δημοσιογραφική ερώτηση, για το αν θα έπρεπε, στα 60 του χρόνια κι πάνω στο απόγειο της καριέρας του, να αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο της αποχώρησης του από τα σκηνοθετικά δρώμενα, ο ταλαντούχος αλλά ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης, πεισμώνει και αποφασίζει η επόμενη ταινία του να ταράξει τα δρώμενα κι να αποδείξει ότι δεν έχει χάσει ακόμη το ταλέντο και την πρωτοτυπία του. Έτσι ψάχνει και βρίσκει την επόμενη ιστορία του, σε ένα β' διαλογής βιβλίο, το "Psycho" του, σχετικά άσημου συγγραφέα, Robert Bloch που πραγματεύεται την πραγματική ιστορία του ψυχοπαθή δολοφόνου Ed Gains. Όλοι όμως, από τα κινηματογραφικά στούντιο, τους παραγωγούς και την επιτροπή λογοκρισίας, βρίσκουν τολμηρό και προκλητικό το εγχείρημα του και αρνούνται να τον χρηματοδοτήσουν. Με μόνο σύμμαχο, την σύζυγό του και αφανή συνεργάτιδά του όλα αυτά τα χρόνια, Alma Reville (Helen Mirren), ρισκάρει την περιουσία και την καριέρα του και ξεκινά τα γυρίσματα του "Psycho"...

Για πες, για πες: Είναι κάποια πρόσωπα, ανεξαρτήτως σε ποιον τομέα κι αν ειδικεύονται, που ακόμη κι αν δεν έχεις ιδέα του έργου που έχουν προσφέρει, σου είναι ήδη γνωστοί κι θεωρείται δεδομένη η αυθεντία και η αξία τους! Ένα τέτοιο πρόσωπο, στον χώρο του παγκόσμιου κινηματογράφου, είναι ο Alfred Hitchcock, που, ακόμη κι αν δεν έχεις παρακολουθήσει ούτε μία ταινία του, τον ξέρεις ούτως ή άλλως αλλά, κυρίως, ξέρεις ότι πρόκειται για έναν σημαντικό και μεγάλο σκηνοθέτη! Διότι, ουδείς δεν βρέθηκε ποτέ να αμφισβητεί το ταλέντο του, οπότε η αυθεντία του είναι αδιαμφισβήτητη και...out of question! Έτσι, έρχομαι κι εγώ κάπου εδώ να σας πω πως, ανήκω στην κατηγορία αυτών που δεν έχουν παρακολουθήσει το έργο αυτού του ιερού τέρατος του κινηματογράφου, (πέρα από το "The Birds" και, ομολογουμένως, μου πήρε έκτοτε αρκετό καιρό ώσπου να ξεπεράσω την φοβία μου ως προς καθετί πετούμενο!), αλλά σέβομαι απόλυτα την προσφορά του στον χώρο! Και...τι είναι αυτό, με το οποίο όλοι, μα όλοι, έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας τον "Θείο Άλφρεντ", όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν; Μα φυσικά, το "Psycho" και η περιβόητη σκηνή φόνου στο ντους! Εεε...αυτό θα σκέφτηκαν κι οι συντελεστές της ταινίας κι επέλεξαν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο κομμάτι της επαγγελματικής ζωής του μεγάλου σκηνοθέτη κι να μας δείξουν τα παρασκήνια από τα γυρίσματα της ταινίας και τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπισε ο Hitchcock, ώσπου τελικά να καταφέρει να γυρίσει και να ολοκληρώσει την μεγαλύτερη εμπορική και καλλιτεχνική του επιτυχία! Παράλληλα όμως, ασχολούνται και με την ιδιόρρυθμη αλλά πιστή κι αφοσιωμένη σχέση του Alfred με την γυναίκα του Alma, η οποία στάθηκε δίπλα του κι ως συνεργάτιδα, πάντα όμως ως ο αφανής ήρωας και χωρίς να χαίρει της ανάλογης αναγνώρισης για την προσφορά της στο έργο του συζύγου της. Ποιο είναι όμως το μεγάλο πρόβλημα της συγκεκριμένης ταινίας; Ότι επιλέχθηκε για να σκηνοθετήσει μια ταινία που πραγματεύεται την ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, ένας σκηνοθέτης που...ουσιαστικά κάνει το ντεμπούτο του εδώ, με την, μόλις, πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους! Διότι, ο Sacha Gervasi το μόνο που έχει να επιδείξει στο σκηνοθετικό χώρο, είναι ένα μουσικοβιογραφικό ντοκιμαντέρ  για το συγκρότημα Anvil (ποιοι είναι αυτοί, μη με ρωτάτε! Ιδέα δεν έχω!). Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι είναι πολύ "μικρός" μπροστά στο μεγαλείο του Hitchcock, οπότε επέλεξε να ακολουθήσει μια "σταθερή" κι ασφαλή οδό κι να περιοριστεί σε μια απλή ντοκιμαντερίστικη και τηλεοπτική, θα έλεγε κανείς, σκηνοθετική προσέγγιση, χωρίς να καταφέρνει να εμβαθύνει στην πλούσια και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Hitchcock ή και, των υπόλοιπων πρωταγωνιστών καθώς και να αναδείξει κάτι καινούριο ή, έστω, κάποιο σημείο κορύφωσης στην, μόλις 98 λεπτών, ταινία του! Προφανώς, δεν είχε και την εμπειρία για να το κάνει αφού αποτυγχάνει να κατευθύνει σωστά και το καστ των ηθοποιών που έχει στα χέρια του. Θα μου πεις, όσο άπειρος κι αν είναι ο σκηνοθέτης, εδώ μιλάμε για δύο μεγαθήρια της υποκριτικής κι εννοώ τον Anthony Hopkins και την Helen Mirren που υποδύονται το πρωταγωνιστικό ζευγάρι! Αλλά έχω την αίσθηση πως αναλώθηκαν όλοι περισσότερο στο να επιχειρήσουν να φέρουν, όσο πιο κοντά στο αυθεντικό γίνεται, την φιγούρα του ηθοποιού με αυτή του ανθρώπου που υποδύεται, με αποτέλεσμα να έχουμε έναν Hopkins να αρκείται απλά στο να μιμείται τον Hitchcock! Πιο καλή ήταν η Mirren, σε βαθμό μάλιστα που να κλέβει τις εντυπώσεις από τον κυρίως πρωταγωνιστή!  Όσο για τις Scarlett Johansson και Jessica Biel, που υποδύονται την Janet Leigh και την Vera Miles αντίστοιχα, (πρωταγωνίστριες στο αυθεντικό "Psycho"), μάλλον περνούν απαρατήρητες! Και, γενικά, μια εμμονή με λεπτομέρειες γύρω από την συγκεκριμένη ταινία υπήρχε, οπότε καλό θα ήταν, να την έχεις παρακολουθήσει ήδη πριν μπεις στον κόπο να δεις το "Hitchcock", γιατί διαφορετικά μπορεί να χαθείς λιγάκι αν δεν έχεις ιδέα περί τίνους πρόκειται! Γενικά, πιστεύω πως θα ήταν καλύτερο, ειδικά όταν μιλάμε για βιογραφίες τέτοιου μεγέθους καλλιτεχνών, να αναλαμβάνουν την σκηνοθετική επιμέλεια, άνθρωποι με όσο το δυνατόν περισσότερη εμπειρία! Ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε μέχρι και για ιεροσυλία!

Με αρέσει: Που, παρακολουθώντας το "Hitchcock", έμαθα άγνωστες πληροφορίες για την ζωή και την καριέρα του, που με παρακίνησαν να μάθω περισσότερα για αυτόν και να ψάξω εκτενέστερα το έργο του!

Δεν με αρέσει: Που, τελικά, οι όποιοι εντυπωσιασμοί και εκπλήξεις μας επιφύλασσε η ταινία, περιορίστηκαν απλά στην μεταμόρφωση του A.Hopkins και στην "επιφάνεια" του όλου εγχειρήματος, χωρίς να εμβαθύνει σε πιο ουσιαστικές λεπτομέρειες! 

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Επειδή έχει πολύ ζουμί η υπόθεση του κύριου Hitchcock και, επειδή βαριέμαι τώρα να το ψάξω, σε παραπέμπω λοιπόν στο Wikipedia, για να το ψάξεις μόνος σου, μπας και ξεστραβωθείς!           

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Chico & Rita (2010)


Ακούγονται: Limara Meneses, Eman Xor Ona, Mario Guerra
Σκηνοθεσία: Tono Errando, Javier Mariscal, Fernando Trueba
Εναλλακτικός τίτλος: "Έρωτας, Jazz και...ρούμπα στην εξωτική Κούβα!"

 Υπόθεση: Στην μεταπολεμική Κούβα και στην προ Φιντέλ Κάστρο εποχή, ο Chico είναι ένας άσημος αλλά ταλαντούχος πιανίστας που ψάχνει μία τραγουδίστρια για να αναδείξει τις μελωδίες του. Την βρίσκει στο πρόσωπο της πανέμορφης και χυμώδης Rita, που με την αισθησιακή της φωνή τον μαγεύει. Έτσι γεννιέται ανάμεσά τους μια έντονη σχέση, διανθισμένη με πολύ πάθος, ζήλια και έρωτα αλλά κυρίως με υπέροχες μελωδίες της latin jazz και της κουβανέζικης μουσικής, που μας ταξιδεύει από την εξωτική Αβάνα ως την "φασαριόζα" Νέα Υόρκη του '50, το μαγευτικό Παρίσι και ως το παιχνιδιάρικο Λας Βέγκας...Ένα ταξίδι που θα κρατήσει πάνω από μισό αιώνα...όσο δηλ. κι ο έρωτας του Chico και της Rita!

Για πες, για πες: Επειδή ξέρω πως μια μελαγχολία, μια μουντάδα και μια στεναχώρια βρε αδερφέ!...σας έχει πιάσει με την σημερινή βροχερή ημέρα, γι'αυτό είπα κι εγώ να σας πάω σε μέρη μαγικά, εξωτικά και ονειρεμένα κι να βγω λίγο εκτός χρόνου και τόπου (πράγμα συνηθισμένο για μένα άλλωστε!). Και τι πιο ωραίο από το να πεταχτούμε μέχρι την εξωτική Κούβα του '50, όπου βασιλεύουν τα πάρτυ, η jazz και η κουβανέζικη μουσική, η τεκίλα, τα πούρα και οι αιθέριες, χυμώδεις και προκλητικές υπάρξεις; Κι επειδή έχουμε πήξει στα μοντέρνα και σύγχρονα 3D animations, με τα ανούσια σενάρια που, μόνη τους έγνοια είναι ο εντυπωσιασμός μας, μέσω των τεχνικών λεπτομερειών και εφέ (κοινώς, ένα άψυχο κι "ωμό" κομμάτι διασκέδασης!), εμείς που είμαστε νοσταλγικοί και ρομαντικοί τύποι καταβάθως, θα στραφούμε στο παραδοσιακό 2D καρτούν με σχέδια φτιαγμένα εξ'ολοκλήρου στο χέρι αλλά με πολύ ψυχή και μεράκι! Μπορεί δηλ. το δημιούργημα του, βραβευμένου με Όσκαρ, Fernando Trueba να μην είναι τεχνικά άψογο και πρωτοποριακό, όσα τα νέα δείγματα που κατακλύζουν πλέον την καθημερινότητα μας, ωστόσο καταφέρνει να μας ταξιδέψει μέσω της αισθησιακής και σαγηνευτικής, νοσταλγικής ατμόσφαιρας που αναδύεται καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας! Ίσως είναι αυτή η καθάρια αθωότητα και ο ειλικρινής ερωτισμός και το πάθος που κατακλύζει τους χαρακτήρες και την υπόθεση της ταινίας αλλά και η υψηλή μουσική της επένδυση, που μας κάνει να συγχωρούμε τα όποια τεχνικά ψεγάδια αλλά κυρίως τα κλισέ που χαρακτηρίζουν, κυρίως, το σενάριο της ταινίας! Διότι, κακά τα ψέματα, όσο κι αν αγαπάμε την πληθωρική Κούβα και τις μουσικές της που μας ταξιδεύουν, όσο κι αν νοσταλγούμε αυτή την παλιά εποχή που μόνο ο έρωτας, το πάθος και η διασκέδαση είχαν ουσία, ωστόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως, υπό άλλες συνθήκες κι αν δεν επρόκειτο για ένα animation παλιάς κοπής αλλά για μια "κανονική" ταινία, το σενάριο θα έμπαζε από κλισέ και από έλλειψη πρωτοτυπίας και, προφανώς, θα πάτωνε στα ταμεία! Αλλά, το γεγονός ότι μας ταξιδεύει στο παρελθόν και, ειδικότερα, μέσω αυτής της παλιάς και νοσταλγικής μορφής animation, μας κάνει να παραβλέπουμε τα όποια σκηνοθετικά και σεναριακά ατοπήματά της και να απολαύσουμε ένα μουσικό υπερθέαμα και μια ωδή στην αγάπη που, όπως συμβαίνει κι με ένα καλό τραγούδι που ακούς και δεν το ξεχνάς μετά ποτέ, έτσι γίνεται και με τον έρωτα...αρκεί να είναι αληθινός και ειλικρινής! Αφεθείτε λοιπόν, στις μουσικές και το πάθος του Chico και της Rita και απολαύστε τους!

Με αρέσει: Που είναι το πρώτο (και μοναδικό, μέχρι στιγμής,) animation που έχω δει, το οποίο απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε ενήλικες! Ειδικά, οι ερωτικές σκηνές είναι αρκετά τολμηρές για καρτούν! Έτσιιιιιιι! Φάτε την σκόνη μας μούλικα! 

Δεν με αρέσει: Κάποια στιγμή, αυτός ο ήχος της τρομπέτας που ακούγεται σχεδόν καθ'όλη την ταινία, οφείλω να ομολογήσω πως καταντά κουραστικός! Επίσης, και ο σχεδιασμός των χειλιών των καλλιτεχνών...εεε...ήταν, το λιγότερο, ατυχές αφού έμοιαζαν σαν αποτυχημένες πλαστικές στου Φουστάνου

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο ένας εκ των τριών δημιουργών της ταινίας, και, πιο συγκεκριμένα, ο Javier Mariscal, είναι ο σχεδιαστής του Cobi, δηλ. της επίσημης μασκότ των Ολυμπιακών αγώνων της Βαρκελώνης το 1992! Τότε καλέ! Που η "δικιά" μας Βούλα Πατουλίδου είπε το αξέχαστο "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!". Τι μεγάλες στιγμές ζούσαμε παλιά ρε φίλε!         

    

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Los Amantes Pasajeros



Υπόθεση :  Μια τεχνική βλάβη σε ένα επιβατικό αεροπλάνο που ταξιδεύει προς την πόλη του Μεξικού, θα αναστατώσει και θα αλλάξει για πάντα τις ζωές των επιβατών του. Βέβαια, όχι όλων των επιβατών, καθώς το προσωπικό του αεροσκάφους φρόντισε να ναρκώσει τους επιβάτες της οικονομικής θέσης, για να μην δημιουργηθεί πανικός. Οι πιλότοι κλεισμένοι στο πιλοτήριο προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν, ενώ την ίδια ώρα οι κάπως ιδιόρρυθμοι αεροσυνοδοί βάζουν τα δυνατούς ώστε να ψυχαγωγήσουν τους επιβάτες της business class, με σκοπό να μην υποψιαστούν τι συμβαίνει και προκαλέσουν περαιτέρω προβλήματα στην πτήση.
                     
Με μια κουβέντα :  Ίσως ο χειρότερος Ελληνικός και Αγγλικός τίτλος μιας Ισπανικής ταινίας.

Γενικά : Η αλήθεια είναι πως τούτο το Blog δημιούργησε μια πολύ δεμένη σχέση με τον Almodóvar, είναι βλέπεις από τους ελαχίστους σκηνοθέτες που κατάφερε με τις ταινίες του να μπει στο Eulogison, τόσες πολλές φορές και κυρίως από όλους τους συντάκτες του. Ααααχχχ, τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω, ένα πράγμα, αλλά ας αφήσουμε τα αριστουργήματα του παρελθόντος και ας μιλήσουμε καλύτερα για το «Δεν Κρατιέμαι». Η συγκεκριμένη ταινία και σας το λέω από την αρχή για εσάς τους βιαστικούς, δεν είναι και η καλύτερη δουλειά του, πολλοί λένε ότι είναι η χειρότεροι αλλά εγώ κρατάω πισινές καθώς η χειρότερη ταινία του Almodóvar, μπορεί να είναι η καλύτερη κάποιου άλλου (ονόματα δεν λέμε, για να μην κλείσουν σπίτια…). Το «Δεν Κρατιέμαι» μας πάει μια βόλτα στο παρελθόν, αφήνουμε πίσω μας τα μοντέρνα αρχαιοελληνικά δράματα (βλ. «Lapiel que habito») και προσγειωνόμαστε σε εποχές όπου ο σκηνοθέτης μας έκανε σουρεαλιστικές κωμωδίες που άφησαν εποχή. Όλη η ταινία εκτυλίσσετε μέσα σε ένα αεροπλάνο, ένα αεροπλάνο με πρόβλημα  στις ρόδες προσγείωσης και με κανένα αεροδρόμιο ελεύθερο για αναγκαστική προσγείωση. Ο απλός κοσμάκης στην στενάχωρη οικονομική θέση έχει ναρκωθεί για να μην φρικάρει, ενώ στην επαγγελματική το ρίχνουν στα κοκτέιλ και στα show για να ξεχαστούν. Προτρέχω όμως, γιατί πρέπει πρώτα να αναφέρω ότι ο Almodóvar εδώ θέλησε να κάνει κωμωδία, για να γελάσει το χειλάκι του καημένου του Ισπανού, που και αυτός ταλαιπωρείται με την κρίση. Γι’ αυτό άλλωστε και βλέπουμε τους επιβάτες της οικονομικής θέσης να είναι ναρκωμένοι, ενώ οι ¨πλούσιοι¨ μαζίμε τους κυβερνήτες του αεροπλάνου να προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Ισπανική κοινωνία… και την Ελληνική μην σου πω. Φυσικά δεν αναφέρετε τίποτα τέτοιο στο έργο, απλά εγώ το έψαξα για σένα. Στο έργο θα συναντήσουμε τρομερούς χαρακτήρες και άκρως σουρεαλιστικούς, όπως το μέντιουμ παρθένα, και όχι, δεν την λένε Παρθένα, είναι παρθένα και μάλιστα μια παρθένα που έχει φτάσει στο αμήν. Την παράσταση όμως κλέβουν, ο Joserra, ο Fajas και ο Ulloa, οι τρεις gay αεροσυνοδοίτου αεροπλάνου, για τους οποίους η λέξη: υπερβολή, μοιάζει φτωχή απέναντι στο φλογερό και άκρως ερωτικό ταμπεραμέντο τους. Η αλήθεια είναι πως η ταινία στο σύνολο της έχει πολλούς ομοφυλόφιλους χαρακτήρες και το πνεύμα της μπορούμε να πούμε ότι είναι το λιγότερο gay friendly. Αυτό για όσους μπορεί να νοιώσουν άσχημα με ένα τέτοιο θέμα. Πέρα από αυτό οι αεροσυνοδοί είναι οι ήρωες όχι μόνο της πτήσης, αλλά και της ταινίας, ατάκα πάνω στην ατάκα, ειρωνικό σηκωμένο φρύδι πάνω σε χαιρέκακο γελάκι, και όλα αυτά για να κάνουν τους επιβάτες να ξεχάσουν ότι το αεροπλάνο πάει για φούντο και για να κάνουν εμάς τους θεατές, να τους συμπαθήσουμε κάθε λεπτό και περισσότερο. Όπως κατάλαβες το δράμα με την έννοια του καταθλιπτικού δεν υπάρχει στο έργο, υπάρχει βέβαια το Drama με την έννοια της ίντριγκας από την gay οπτική. Η ταινία σε γενικές γραμμές είναι ευχάριστη, αρκετά ευχάριστη θα έλεγα και μικρή σε διάρκεια για να σε χαλαρώσει και να σε κάνει να ξεχαστείς, ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο καθώς η μια απίθανη σκηνή διαδέχεται την άλλη, μια μικρή σεναριακή αποκάλυψη, ένα ψήγμα συναισθήματος και τέλος. Κλείνοντας το «Δεν Κρατιέμαι» δεν είναι η καλύτερη ταινία του Almodóvar, σίγουρα όμως δεν είναι η χειρότερη που έχετε δει ή που θα δείτε μέχρι να βγει η χρονιά.

Η Ατάκα : Ulloa: «Όταν παριστάνεις την ηρωίδα με τρομάζεις».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον Fajas, που ήταν η αποκάλυψη του έργου.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου οι αεροσυνοδοί χορεύουν το I'm So Excited των Pointer Sisters.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την :  Για αν δεις κάτι ανάλαφρο απόψε και γιατί είναι Almodóvar.

Μην την δεις :  Αν  πιστεύεις ότι είναι πολύ gay friendly για τις αντοχές σου.

Με ποιον να την δεις :  Τους gay φίλους σου φυσικά.

Μην την δεις με : Εκείνους τους τύπους που τα cojones τους είναι πολύ βαριά για μια τέτοια ταινία.

ShareThis