fwto

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

The Twilight Samurai (2002)


ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:
Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ  ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΘΕΙ!
Παίζουν: Hiroyuki Sanada, Rie Miyazawa, Nenzi Kobayashi
Σκηνοθεσία: Yoji Yamada

Ο Seibei  είναι ένας ''μικρός''(σε βαθμίδα) Σαμουράι. Έχει χάσει τη γυναίκα του από φυματίωση και μεγαλώνει μόνος του τις 2 του κόρες, ζώντας με την ανήμπορη μητέρα του. Ζει πολύ φτωχικά και η ενασχόληση του με το μεγάλωμα των παιδιών δεν του αφήνει χρόνο για την περιποίηση του και την επαγγελματική του εξέλιξη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται ο περίγελος της κοινότητας που τον χαρακτηρίζει παράξενο,'άτυχο και αποτυχημένο.Ο ίδιος όμως φαίνεται να αγνοεί ότι ακούγεται μέχρις ότου λάβει εντολή να εκτελέσει έναν αποστάτη σαμουράι.

Έχω κάτι να σας πω.....

   Είχα στα σκαριά να σας γράψω για άλλες 2- 3 ταινίες που είδα προσφάτως, αλλά με το που είδα τη συγκεκριμένη, το πλάνο μου ανατράπηκε ολοκληρωτικά.Ενώ πρόκειται για μια πολύ χαμηλών τόνων ταινία,αθόρυβη σχεδόν και σχετικά αργή, ταρακούνησε τόσο τον εσωτερικό μου κόσμο και το μήνυμα της με ΄΄'άγγιξε΄΄ίσως και γιατί ένιωσα ένα είδος ιδεολογικής ταύτισης με αυτό.
   Η ιστορία μας αν και τοποθετείται στον 19ο αιώνα θίγει θέματα που  είναι ακόμη και τώρα φρέσκα και επίκαιρα. Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία τότε, η συμμετοχή της στην παιδεία,ο ρόλος της στην οικογένεια είναι μερικά από αυτά.Αυτό που με άγγιξε περισσότερο όμως, ήταν η φιλοσοφία και στάση ζωής του ήρωα μας αλλά και η σύγκρουση αυτής με όσα πρέσβευε η τότε κοινωνία.Ο ίδιος ζώντας φτωχικά , έχει δώσει βαρύτητα στην ανατροφή των παιδιών του αγνοώντας επαγγελματικές φιλοδοξίες και προσωπική φροντίδα. Η συντηρητική όμως κοινωνία έχει άλλους κανόνες. Ένας χήρος ΠΡΕΠΕΙ να έχει μια γυναίκα στο σπίτι , έστω και αν δεν την αγαπά,να πετυχαίνει επαγγελματικά για να έχει αρκετά χρήματα και να είναι πάντα περιποιημένος για να μην χαρακτηριστεί παράξενος.Με απόλυτη ηρεμία ο ήρωας μας αντιστέκεται σθεναρά στις επιταγές της κοινωνίας, γιατί ο ίδιος έχει βρει το στήριγμα του στην αγάπη που δίνει και παίρνει από τα παιδιά του και όχι σε υλικά αγαθά και αξιώματα.
    Μάλιστα , η αγάπη έρχεται και τον βρίσκει και στο πρόσωπο της κοπέλας με την οποία ήταν παιδικοί φίλοι.Μια  αγάπη,αναπτύσσεται μεταξύ τους λίγο διαφορετικά από όσο γνωρίζουμε.Το λέω έτσι , γιατί οι Ιάπωνες και γενικά οι Ασιάτες  δεν εκφράζονται συναισθηματικά όπως βλέπουμε στις υπόλοιπες ταινίες.Σκεφτείτε πως ούτε ένα φιλί δεν πέφτει στην ταινία για να καταλάβουμε ότι κάτι παίζει. Είναι νομίζω σαν να μην έχουν αισθήματα καν. Αυτή η ηρεμία και η έλλειψη εκφραστικότητας σωματικά τους κάνει να φαίνονται λίγο σαν ρομπότ. Κι όμως δεν ξέρω πως το καταφέρνουν, αλλά μάλλον επειδή αποφεύγουν τις φανφάρες και τις μεγάλες υπερβολές- βλέπε τρελές σκηνές εκδήλωσης έρωτα,αχαλίνωτου sex κτλ-,καταφέρνουν απλά, ήρεμα και υπόγεια να στοχεύσουν κατευθείαν στην καρδιά του θεατή και τα συναισθήματα του. Σε όλο αυτό το κλίμα που δημιουργείται και στην δική μας ταινία έρχονται να προστεθούν και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Πολύ λιτοί χαρακτήρες, καθημερινοί και βαθιά ανθρώπινοι.Διάλογοι επίσης απλοί, κατανοητοί αλλά με μεγάλο βάθος νοημάτων.
    Η συγκεκριμένη ταινία ,ήταν υποψήφια για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης αλλά δεν το πήρε τελικά !Παρόλα αυτά σάρωσε στην Ιαπωνία και βραβεύτηκε με άλλα 37 βραβεία.
   Νομίζω πως εν καιρώ κρίσης η συγκεκριμένη ταινία είναι πέρα για πέρα επίκαιρη, γιατί έρχεται να μας θυμίσει όλα όσα προσπερνάμε σαν δεδομένα, δίνοντας τόση βαρύτητα στα  αναμφιβόλως αναγκαία  για την επιβίωση υλικά αγαθά, στην τρελή ανάγκη μας για επαγγελματική καταξίωση, τα οποία όμως δεν θα είναι αυτά που θα θυμόμαστε στο τέλος της ζωής μας και σίγουρα δεν καθορίζουν απόλυτα το αν ζήσαμε επιτυχημένα ή όχι.

Ας μιλήσουν και τα νούμερα!

ΘΑ ΓΕΛΑΣΩ?
0\5

ΘΑ ΚΛΑΨΩ?
0\5

ΘΑ ΘΕΛΩ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ?(ΑΙΣΘΗΜΑ-SEX)
4\5

ΘΑ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ?(ΦΟΒΟΣ-ΒΙΑ)
0\5

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ?(ΔΡΑΣΗ-ΑΓΩΝΙΑ)
3,5\5

ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ?(ΣΚΕΨΗ)
4\5

ΘΑ ΔΩ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ?(ΟΠΤΙΚΑ-ΕΦΕ)
0\5

ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΩ?(SOUNDTRACK)
3\5

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
8,5\10

Κλεφτή Ματιά στα Oscars



   Ναι, ναι τα Oscars τελείωσαν και μεταξύ μας σου τα έχουν πρήξει όλες αυτές τις μέρες και κυρίως όλη μέρα σήμερα…. Ε, κάνε λίγο κουράγιο να σου τα πρήξουμε και εμείς. Εμείς τουλάχιστον θα το πάμε backstage το πράγμα!
 
 

    Κατά την ταπεινή μου άποψη φέτος είχαμε ένα από τα πιο όμορφα stage στην ιστορία του θεσμού, απλό λιτό και απέριττο… Μόνο με χιλιάδες λαμπάκια πάνω και κάτω.


  Φυσικά και υπήρχαν οι αναμενόμενοι νικητές . Εδώ τα κορίτσια μου γελάνε με την επιτυχία τους, γιατί πώς να το κάνουμε άλλωστε είναι φάμπουλους!

 

Ίσως πάλι να γελάνε με το ατύχημα της υπέροχης Jennifer Lawrence, που διάφοροι κακεντρεχής τύποι το αποκαλούν σαβούρντα. Εγώ πάλι θεωρώ ότι απλά χύθηκε μοιραία στα σκαλάκια, για την δραματικότητα του πράγματος.
 

Μια τέτοια σαβούρτα πήρε και η Christine Stewart σε μια πρεμιέρα και επειδή η αγαρμποσύνη της δεν έχει όρια, μια μέρα πριν απ'τα βραβεία πάτησε (αχινό;;;) πάνω σε γυαλιά και την είχαν με τις πατερίτσες στο κόκκινο χαλί. Η Άννα Δρούζα, τότε, είχε περπατήσει στα κάρβουνα και την άλλη μέρα στην εκπομπή ήταν σούζα…. Όταν σε νικάει και η Δρούζα…
Εδώ την βλέπουμε κατενθουσιασμένη με την ροη των βραβείων.
  
Σέρνεται η κόμπρα…

Αυτά έβλεπε και η ¨παραμελημένη¨ Jennifer Aniston και προσπαθούσε να την εμψυχώσει.
 

 

Ενώ την ίδια ώρα η Sandra Bullock με αετίσιο μάτι εβλεπέ την ερμηνεία της Adele.

 
Εδώ το αετίσιο βλέμμα πήρε τον κατήφορο.


Πράγμα που θεωρήθηκε must και το αντέγραψε και η Adele. Και εδώ θέλω να ρωτήσω, μόνο έμενα μου φάνηκε ότι ο ήχος, κατά την ερμηνεία, της ήταν χάλια;



Αντιθέτως η φωνή της Shirley Bassey τάραξε το θέατρο.


Και εδώ θα πρέπει να σταθούμε στην Samantha Barks, η οποία είχε μια από τις καλύτερες φωνές μέσα στο καστ των Αθλίων, άλλα δυστυχώς επισκιάστηκε. Εδώ ήταν η στιγμή που δικαιώθηκε.
 


Βέβαια μια άλλη μουσική έκπληξη ήταν και η ξαφνική εμφάνιση της Barbra Streisand που τραγούδησε το The Way we Were κατά την διάρκεια του Οσκαριού μνημοσύνου.


Εκείνη την στιγμή, η ρεπόρτερ Nicole Kidman (με πολύ όμορφο ντεκολτέ) ελέγχει το τι γίνεται στην πλατεία…


Με το ζεύγος Garner - Afleck να άρχιζει το μπαλαμούτι...


Και τους παραγωγούς του show να δράτουν την ευκαιρία 
για να πουλήσουν ποπ κορν για το θέαμα. 

 
Τους Zellweger και Gere να θυμούνται τα παλιά…




Βλέποντας την Catherine Zeta-Jones να χορεύει το All That Jazz, προσπαθώντας να χωρέσει στο μικροσκοπικό κουστούμι της… Εμ περάσανε τα χρόνια Zeta μου, κάτι που πρέπει να πούμε και για την ξανθιά χορεύτρια από δίπλα.




Παράλληλα, φέτος είχαμε και ιδιαιτερότητες, με την μεγαλύτερη ηθοποιό που προτάθηκε για Oscar. Είχε και τα γενέθλια της εκείνη την μέρα.



Και την μικρότερη στην ίδια κατηγορία. Αυτό το τσαντάκι σκύλο που κουβαλάει όπου πάει, γιατί είναι λέει το σήμα κατατεθέν της και το έχει σε μυριάδες σχέδια, θέλω να το κάψω.




Όπως καταλαβαίνεις εκείνη την βραδιά τα συναισθήματα ηταν ανεξέλεγκτα.



Με την συγκίνηση να έχει τον πρώτο ρόλο.



Και με δυο θεούς να αγκαλιάζονται…





Αλλά στο τέλος τι είναι ένα Oscar;
Εδώ βλέπουμε την πλήρη απομυθοποίηση του βραβείου δίπλα στο πιτόγυρο.



Αυτά ήταν τα Oscar για φέτος...  
 Άντε και του χρόνου…



ShareThis