Moonrise Kingdom

Υπόθεση :  Το 1960 σε ένα νησάκι λίγο πιο έξω από τις ακτές της Αγγλίας, ένας μικρός πρόσκοπος  φεύγει από την κατασκήνωση του και εξαφανίζεται. Την ίδια μέρα μια νεαρή κοπέλα φεύγει από το πατρικό της και χάνονται τα ίχνη της. Όλοι οι αρμόδιοι του νησιού βρίσκονται σε εγρήγορση για την ανεύρεση των δυο παιδιών, που όπως αποδεικνύεται το έχουν σκάσει μαζί, γιατί είναι ερωτευμένα. Η πράξη τους αυτή και η γενικότερη αναμπουμπούλα που επικρατεί στο νησί είναι η ευκαιρία για να αποκαλυφθούν διάφορα πράγματα και να φέρουν τα πάνω κάτω στο νησί, με την καλή έννοια.

                     

Με μια κουβέντα :  How Cute!!!, που θα έλεγε και η αδελφή μου.

Γενικά : Την ταινία αυτή την είδα στο κινητό μου ένα πρωινό, όπου περίμενα ατελείωτες ώρες σε τράπεζες, ΙΚΑ, ΟΑΕΔ και ΚΤΕΛ, ενώ κατά την διάρκεια της είχα ένα χαζό χαμόγελο στο στόμα, που δεν μπορούσα να αποβάλω. Η ταινία μας είναι γλυκεία σαν μέλι και καθόλου μην σε μέλει αγαπητέ μου αναγνώστη, γιατί θα σε κάνει να γυρίσεις στην μαγική εποχή των πρώτων σου ερώτων και της αθωότητας. Την σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει ο Wes Anderson. Αυτός ο κυριούλης με το ασχολίαστο μαλλί, κάνει πάντα ταινίες που δεν μπορείς να μην προσέξεις. Έχοντας σκηνοθετήσει και γράψει το ¨The Royal Tenenbaums¨ και το ¨The Darjeeling Limited¨ μπορούμε να πούμε ότι πέρα από την μοναδική κινηματογράφηση που φέρνει στο προσκήνιο τα βασικά χρώματα των σκηνικών, καταφέρνει να εμπλουτίσει την ταινία του με ορχηστρική μουσική και διαφορά Βρετανικά ροκ κομμάτια και όλα αυτά σε ένα σενάριο που έχει δυσλειτουργικές οικογένειες και χαρακτήρες με πολλά ελαττώματα και προβλήματα. Σε αυτή του την ταινία, μπορεί να μην έχουμε κάποιο οικογενειακό δέντρο για πυρήνα της ιστορίας μας, έχουμε όμως μια προσκοπική κατασκήνωση που λειτούργει σαν οικογένεια, οπότε κάτι είναι και αυτό. Η ιστορία μας είναι απλή λιτή και κατανοητή. Ένα προσκοπική φεύγει από την κατασκήνωση, ενώ την ίδια ώρα μια κοπελίτσα κάνει το ίδιο και φεύγει από το σπίτι των κάπως ιδιόρρυθμων γωνιών της. Αν και στην αρχή δεν ξέρουμε ότι τα δυο παιδιά γνωρίζονται, το μαθαίνουμε από ένα ωραιότατο flash back με την μέρα της γνωριμίας τους σε ένα θεατρικό και την διατηρήσει της επικοινωνίας τους μέσω αλληλογραφίας, ενώ παράλληλα  καταστρώνουν  την εξαφάνιση τους γιατί είχαν ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή. Φεύγουν λοιπόν τα πιτσουνάκια μας και τα βλέπουμε να περιδιαβαίνουν στο νησί και χάρη στις προσκοπικές ικανότητες του καλού της, η κοπελίτσα ήταν σαν βασίλισσα στην άγρια φύση. Έστησαν σκηνή στην ακροθαλασσιά, όπου ψάρευαν, κολυμπούσαν, εκείνος την ζωγράφιζε και της έκανε αυτοσχέδια σκουλαρίκια, εκείνη πάλι του διάβαζε βιβλία και όλα φαινόντουσαν να κυλάνε ονειρικά για το νεαρό ζευγάρι, μέχρι την στιγμή που τους ανακαλύπτουν και πέφτουν τα πιτσιρίκια να πεθάνουν από την στενοχώρια τους. Ε! για να μην σας τα πολυλογώ η ταινία έχει αίσιο τέλος, και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Η σκηνοθεσία είναι χαρακτηριστική δουλειά του Anderson όπως και το σενάριο, που δεν είναι και πολύ κωμικό, καθώς σεναριακά ο Anderson μας πλασάρει ένα πιο εκλεπτυσμένο και ¨στεγνό¨ χιούμορ, παρόλα αυτά όμως υπάρχουν μικρές στιγμές μέσα στο έργο που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Σε πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουμε τον Bruce Willis που υποδύεται τον αστυνομικό του νησιού, τον Edward Norton ως τον αρχηγό της κατασκήνωσης, τον Bill Murray ως τον πατέρα του κοριτσιού και την Tilda Swinton σε ένα μικρό ρόλο ως κυρία της πρόνοιας (ούτε όνομα δεν είχε). Για μένα από τα αρνητικά του έργου ήταν σίγουρα η ατυχία του σεναρίου στο να μας μεταδώσει κάποια συναισθήματα για τους ηθοποιούς που ανέφερα πιο πάνω, καθώς οι ρόλοι τους δεν τους αφήναν το περιθώριο για συναισθηματική εξέλιξη και δέσιμο με τον θεατή. Αντιθέτως το σενάριο επικεντρώνεται και καλά κάνει, στο έρωτα των δυο παιδιών με τα οποία συμπάσχουμε και θέλουμε να τα δούμε ευτυχισμένα. Η μουσική του έργου ήταν γεμάτη με παιχνιδιάρικα κομμάτια που συντροφεύουν τις περιπέτειες των παιδιών, ενώ μερικά από τα τοπία του νησιού ήταν ονειρικά. Κλείνοντας, σου προτείνω το ¨Ο Έρωτας του Φεγγαριού¨ (Ο Ελληνικός τίτλος του έργου), γιατί είναι μια γλυκιά ταινία μέσα στην βλακεία που κυκλοφορεί σήμερα, που θα σε κάνει να θες να ξαναγινείς παιδί και να ερωτευτείς με μοναδικό τρόπο.

Η Ατάκα : Sam: «Σ’ αγαπώ, αλλά δεν ξέρεις τι λες.»

Ποιον θα έπαιζα :  Αν όχι τον πιτσιρικά Sam, τότε θα ήθελα να κάνω τον αρχηγό της κατασκήνωσης.

Αγαπημένη σκηνή :  Πάρα πολλές, άλλες πιο χιουμοριστικές, άλλες πιο γλυκές, αλλά μου άρεσε πιο πολύ η σκηνή όπου το ζευγαράκι χορεύει στην παραλία και χιούμορ και ρομάντζο!

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή με τον κεραυνό μου φάνηκε λίγο υπερβολική.

Δες την :  Για να επιθυμήσει η καρδιά σου έναν καθαρό έρωτα.

Μην την δεις :  Αν είσαι ένας σκατόκαρδος άνθρωπος.

Με ποιον να την δεις :  Με την κοπέλα σου αν και μόνος σου θα ήταν προτιμότερο.

Μην την δεις με :  Τους κολλητούς σου.

Forgetting Sarah Marshall

Υπόθεση :  Ο Peter Bretter (Jason Segel) είναι συνθέτης σε μια αστυνομική σειρά στην όποια πρωταγωνιστεί η κοπέλα του Sarah Marsall (Kristen Bell). Είναι μαζί 5 χρόνια τώρα και η αλήθεια είναι πως ο Peter έχει παραμελήσει λίγο τον εαυτό του, μέχρι που κάποια στιγμή η Sarah του ανακοινώνει πως υπάρχει κάποιος άλλος στην ζωή της και πως θέλει να χωρίσουν. Μετά από το πρώτο σοκ ο Peter, αρχίζει να αντιμετωπίζει τον χωρισμό του, πέφτοντας σε βαριά κατάθλιψη, μένοντας κλεισμένος στο σπίτι, μιζεριάζοντας και προσπαθώντας ανεπιτυχώς να κάνει σεξ με άλλες κοπέλες, για να ξεχάσει την Sarah. Τελικά αποφασίζει να πάει ένα ταξιδάκι για να ηρεμίσει και επιλέγει την Χαβάη, για κακή του τύχη όμως στο ίδιο ξενοδοχείο που μένει βρίσκεται και η Sarah μαζί με τον καινούργιο της γκόμενο, που είναι ένας αστέρας της μουσικής (Russell Brand)και ο Peter μελαγχολεί ακόμα περισσότερο. Ευτυχώς όμως οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου με πρώτη και καλύτερη την ρεσεψιονίστ Rachel (Mila Kunis), θα τον βοηθήσουν να ξεχάσει την Sarah Marsall.

                     

Με μια κουβέντα :  Μια πολύ ευχάριστη ταινία που μας δείχνει με πολύ κωμικό τρόπο πως ξεπερνά τον χωρισμό ένας ερωτευμένος άντρας.

Γενικά : Η αλήθεια είναι πως ο Jason Segel τα τελευταία χρονάκια έχει βαλθεί να κατακτήσει το κινηματογραφικό κοινό συμμετέχοντας σε πολύ καλές και κυρίως σε πολύ προσεγμένες κωμωδίες, κάνοντας τον εαυτό του ένα στανταράκι για κάθε casting manager. Γιατί δεν είναι ότι απλά παίζει πάρα πολύ καλά τους ρόλους του καλού παιδιού που ερωτεύεται, αγάπα, χωρίζει και κάνει διαφορά κωμικοτραγικά στην ταινία, αλλά μας έχει αποδείξει έμπρακτα ότι έχει πολύ κοφτερό μυαλό γράφοντας σενάρια για ταινίες που ευτυχώς δεν ανήκουν στην κατηγορία των χαζοκωμωδιών με τα φτηνά αστεία τουαλέτας. Σε αυτή την ταινία που έχει γράψει ο Segel βλέπουμε πώς ένας άντρας δέχεται τον χωρισμό. Tον βλέπουμε να περνά από διάφορες φάσης κατάθλιψης και στενοχώριας, αλλά πλασαρισμένες με μια κωμική πλευρά, όπως η σκηνή που κουκουλωμένος με ένα κουβερτάκι βλέπει το ¨Project Runaway¨ και κλαίει με την αποχωρίσει ενός παίχτη, ενώ επίσης τον βλέπουμε πόσο άτυχος είναι στο να κάνει σεξ με άλλες κοπέλες που του βγαίνουν προβληματικές. Το όμορφο στοιχείο της ταινίας είναι πως μετά από λίγο μεταφερόμαστε στην εξωτική Χαβάη. Με λουλούδια, φοίνικες, κύματα και άπειρο καλοκαιρινό soundtrack, πως γίνεται να μην ξεχάσεις την πρώην σου; Έλα όμως που η τύχη είναι σκύλα και η πρώην του ήρωα μας είναι στο ξενοδοχείο με τον καινούργιο της γκόμενο. Αυτομάτως καταλαβαίνεις πως πρόκειται να γίνουν τρομερά γελοίες καταστάσεις για να την μπει στο μάτι της πρώην του, ενώ την ίδια ώρα η όμορφη ρεσεψιονίοστ που την υποδύεται η κούκλα και με μόνιμο λουλούδι στο μαλλί, Mila Kunis συμπάσχει μαζί του και δεν αργεί να τον ερωτευτεί. Πέρα όμως από τον βασικό μας ήρωα έχουμε και μερικούς ακόμα που τον πλαισιώνουν. Έχουμε λοιπόν ένα νιόπαντρο ζευγάρι όπου η κοπέλα είναι πολύ ξαναμμένη και ο άντρας πολύ θρήσκος χωρίς ιδέα από σεξ και τον βλέπουμε σε κάποια φάση να μαθαίνει ερωτικές στάσεις πάνω σε τεράστια πιόνια του σκάκι, με την βοήθεια του καινούργιου γκόμενου της Sarah. Ακόμη στην ταινία με μικρότερους ρόλους βλέπουμε τον Jonah Hill στο ρόλο του σερβιτόρου, που πουλάρι και λίγο χόρτο και είναι και λιγάκι μουσικός του κώλου, έχουμε επίσης τον Paul Rudd στο ρόλο του καθηγητή σερφινγκ, επίσης μαστουρωμένο κάργα και την απολαυστική Kristen Wiig στο ρόλο της δασκάλας της Yoga. Η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή καθώς μέσα στην κανονική ροη του έργου είχαμε και μερικά μεταπηδήματα σε κάποιες σεκάνς όπου μας έδειχναν το παρελθόν ή  τι ακριβώς συμβαίνει σε κάποιους άλλους εκείνη την ώρα. Το σενάριο είπαμε πολύ καλό, καθώς ο Segel έβαλε και μερικές πινελιές αλήθειας στο σενάριο του, όπως στην σκηνή του χωρισμού που ήταν ολόγυμνος, πράγμα που όπως ομολόγησε ο ίδιος του είχε συμβεί, αλλά και το μιούζικαλ του Δράκουλα που πριν γίνει διάσημος είχε προσπαθήσει να κάνει με κούκλες και ηθοποιούς. Όλα αυτά και άλλα πολλά κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην ταινία που για να σας περιγράψω μόνο τα μισά θα θέλω πέντε σελίδες. Αυτό που πρέπει να κρατήσετε είναι πως, όλα στην ταινία είναι καλά, υποκριτική τσεκ, σενάριο τσεκ, σκηνοθεσία τσεκ, μουσική τσεκ, εξασφαλισμένο γέλιο τσεκ, οπότε καλή προβολή!

Η Ατάκα : Peter Bretter: (Τέρμα μεθυσμένος στο μπαρ έχοντας πιει άπειρα κοκτέιλ) «Είμαι στο Sex and the City… “Ααα, γεια σου Miranda…”, “Οοο, Είμαι η Samatha… Κάνω σεξ με όλους”».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον Peter Φυσικά.

Αγαπημένη σκηνή :  Πω πω έχω άπειρες αν σας πω, αλλά έπαθα την πλακά μου βλέποντας πως μπορεί να γίνει μιούζικαλ η ιστορία του Κόμη Δράκουλα παιγμένο από ηθοποιούς και μαριονέτες τύπου Μάμετ! Απλά τρομερά ευφάνταστο! (Δείτε ενα βιντεάκι που δείχνει πάνω κάτω τι εννοώ)

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την :  Γιατί έχει πάρα μα πάρα πολύ χιούμορ.

Μην την δεις :  Γιατί είσαι γεροντοκόρος και έχεις γεράσει πριν την ώρα σου.

Με ποιον να την δεις :  Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Την πουτ@ν@, την πρώην σου.

Fright Night

Υπόθεση :  Ο Charley Brewster (Anton Yelchin) είναι ένας κλασσικός έφηβος που μένει σε κάτι προάστια έξω από την έρημο του Las Vegas. Στο διπλανό σπίτι έχει μετακομίσει ο Jerry (Colin Farrell) και έχει τα παράθυρα του σπιτιού βαμμένα με μαύρο χρώμα, κάτι το οποίο βάζει σε υποψίες τον φίλο του Charley, Ed. Οι υποψίες του Ed, ότι ο Jerry είναι βρικόλακας, αποδεικνύονται σωστές, αλλά είναι πια αργά για αυτόν, έτσι ο Charley θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον βρικόλακα γείτονα του, με την βοήθεια ενός αυτοαποκαλούμενου δολοφόνου βρικολάκων και σόουμαν, του Las Vegas, Peter Vincent (David Tennant).

                     

Με μια κουβέντα :  Αυτό ακριβώς, δεν περίμενα να δω θρίλερ και αποδείχτηκα σωστός.

Γενικά : Η ταινία μας για σήμερα είναι ουσιαστικά ένα ριμέικ του ¨Fright Night¨ του 1985. Σε ενημερώνω από τώρα ότι δεν είδα την ταινία του 85’ και έτσι δεν μπορώ αν εκφέρω γνώμη για το πόσο όμοιες είναι οι δυο ταινίες. Το μόνο που εύχομαι είναι τουλάχιστον η πρώτη να ήταν πιο τρομακτική από την νέα version της. Κακά τα ψέματα καλέ μου φίλε, η ταινία δεν ήταν καλή και όχι επειδή περνώ την ξινή μου φάση και δεν μου αρέσει τίποτα, αλλά γιατί όσο αντικειμενικά και αν το δούμε, το έργο μας υστερεί σε πολλά. Καταρχήν φτιάχνεις μια ταινία με βρικόλακες και έρχομαι και σε ρωτώ: «Δεν πήξαμε με τα βαμπίρια;». Από το 2006 (πάνω κάτω) που έγινε το μεγάλο μπαμ με τους βρικόλακες, δεν έχουμε σταματήσει να βλέπουμε ταινίες και σειρές που να ασχολούνται με τις διατροφικές συνήθειες και τις ερωτικές περιπτύξεις, αυτών των πλασμάτων. Λοιπόν, ακούστε με, πλησιάζει 2013 και επειδή ο κόσμος θα καταστραφεί (ΧΑ!) δεν έχουμε χρόνο για άλλες δρακουλίστικες ταινίες, καθώς έχει εξαντληθεί κάθε ιδέα, με αποτέλεσμα να ριμεικάρουμε ταινίες του 80, για τέτοια κατάντια σου μιλάω! Τέλος πάντων, πέρα από τους βαρετούς πλέον βρικόλακες, η ταινία δεν έχει το απαιτούμενο νεύρο και τσίτωμα που χρειάζεται μια ταινία τρόμου για να σε κάνει να μην μπορείς να την ξεχάσεις. Εγώ, όχι ότι δεν νοιώθω, αλλά δεν τρόμαξα καθόλου, άντε μια φορά και αυτό το λέω χαριστικά. Από εκεί και ύστερα πέφτουμε στο ξαναζεσταμένο φαγητό, με ένα σενάριο που θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ (με ή χωρίς ορθογραφικά δεν έχει σημασία), γεμάτο με τις χιλιάδες κλισέ ατάκες περί βαμπιριών, με τους γνωστούς τρόπους εξολόθρευσης τους, με το nerd τύπο που σώζει την γειτονιά και φυσικά κερδίζει την γκόμενα, με τον αντιήρωα που στην μέση του έργου λακίζει αλλά μετά σώζει την μέρα και πίρι, πίρι, πίρι, πίρι, γράφτηκε η ταινία. Η σκηνοθεσία της ήταν αδιάφορη, αν και βοήθησε σε δυο (!) ολόκληρα πλάνα ο Steven Spielberg, που αν δεν το διάβαζα στο internet δεν θα το καταλάβαινα. Τα υποκριτικά ταλέντα που πέρασαν από την οθόνη του laptop μου ήταν πολλά, με πρώτο και μεγαλύτερο τον Colin Farrell που φυσικά και δεν έπαιξε καλά, αλλά έμενα μου άρεσε (μια σχέση του τύπου: ¨σιχαίνομαι που μου αρέσει¨). Ακόμη έχουμε τον  πιτσιρικά Anton Yelchin που δεν κάνει καριέρα με αυτό το όνομα και αυτή την φάτσα σε νεανική ταινία, την Toni Collette ως υστερική γλάστρα, την Imogen Poots ως γλάστρα σκέτο και φυσικά τον David Tennant τον γνωστό μας Doctor Who, που κακά τα ψέματα ήταν αξιοπρεπέστατος. Κλείνοντας η ταινία είναι καλή για μικρότερες ηλικίες, αυτό νομίζω το καταλαβαίνεις από την υπόθεση, όσο  για σένα φίλε μου, που σταμάτησες να βγάζεις σπυράκια στο κούτελο, η ταινία θα σε κουράσει με την προβλεψιμότητα της και θα σε ξενερώσει με τα κλισέ της.

Η Ατάκα : Jerry: «Τι νόμιζες Charley, ότι απλά θα έμπαινες εδώ με το μικρό σου τόξο και θα σκότωνες 400 χρονιά επιβίωσης; Όχι δεν νομίζω, ούτε καν.»

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Δεν έχω.    

Χειρότερη σκηνή : Όταν ο Ed έσκασε μύτη στο ξενοδοχείο ως βρικόλακας πια… τι γελοιότητα.

Δες την :  Γιατί είσαι φαν των βαμπιριών.

Μην την δεις :  Αν βαρέθηκες τις ταινίες με τους βρικόλακες.

Με ποιον να την δεις :  Με τον 17χρονο ξάδελφο σου.

Μην την δεις με :  Με τους φίλους σου, αν και εφόσον είστε λίγο πιο μεστωμένοι εγκεφαλικά.

Holy Water (2009)

Info:

Σε ένα μικρό χωριό της Ιρλανδίας το Kilcoulins Leap η ζωή έχει γίνει ανυπόφορη για τους κατοίκους. Το χωριό παλιότερα ήταν τουριστικό και είχε ζωή λόγω των σπα και ενός πηγαδιού που ήταν διάσημο γιατί είχε την Παναγία και έλεγαν πως το νερό του ήταν ιερό. Τα τελευταία χρόνια όμως και οι κάτοικοι έχουν αλλάξει αλλά και δεν υπάρχει άνθρωπος να περάσει από τούτο το έρημο χωριό... Η ζωή είναι βαρετή, μονότονη, δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει το φλερτ... (πάλι κάτι μου θυμίζει όλο αυτό...) μέχρι που τέσσερις απελπισμένοι φίλοι που θέλουν να αλλάξουν την μονότονη και βαρετή καθημερινότητά τους αποφασίζουν να κλέψουν ένα φορτηγό γεμάτο με.. Viagra, ναι αυτά τα μπλε χαπάκια που κάνουν τους άνδρες χαρούμενους, και να τα εξάγουν στο Άμστερνταμ για να βγάλουν χρήματα. Έλα μου όμως που όταν δεν έχεις κλέψει ούτε τσίχλα και έχεις πάρει ιδέες μόνο από ταινίες που έχεις δει όλα μπορούν να πάνε στραβά... Και τα μπλε αυτά χαπάκια καταλήγουν στο ιερό αυτό πηγάδι που το νερό του υδροδοτεί όλο το χωριό... Τελικά αυτό που έλειπε από το χωριό ρε παιδιά ήταν το σεξ!!! Άλλωστε το λέει και το όνομα του χωριού Leap = πήδημα!!

Write a comment... 

Καταρχήν θα πρέπει να σας πω πως είναι παντελώς τυχαίο το γεγονός και ουδεμία σχέση έχουμε με πρόσωπα και καταστάσεις που οι τελευταίες ταινίες που γράψαμε εγώ και η συνάδελφος και εξαδέλφη Ελένη έχουν να κάνουν με βαρετή ζωή, άθλια χωριά και έλλειψη του σεξ.... απολύτως καμία!!! Δεύτερη Ιρλανδική ταινία παιδιά μου και πρέπει να ευχαριστήσω την Φιλιώ που μου την σύστησε γιατί έριξα πολύ γέλιο! Η ταινία είναι πολύ καλή. Θα γελάσετε αρκετά γιατί ακόμη και από το σενάριο καταλαβαίνεις την γελοιότητα του πράγματος! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι Ιρλανδοί έχουν τέτοιες φαεινές ιδέες πραγματικά... πρώτα τα φονικά πλοκάμια που είναι αλλεργικά στο αλκοόλ και τώρα το φορτηγό με τα μπλε χαπάκια.... Θα ψάξω κι άλλες ιρλανδικές ταινίες παιδιά! Τέτοια φαντασία ούτε ο Walt Disney! Φυσικά και μιλάμε πάλι για άφθονη Guinness και τα κλασσικά αστειάκια τύπου “οι Αμερικάνοι είναι άτυχοι γιατί δεν έχουν καμιά μπύρα της προκοπής” αλλά και ένα απολαυστικό κουαρτέτο ανδρών οι οποίοι δίνουν απλά ρεσιτάλ βλακείας! Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον! Ο Sean είναι αυτός που θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από την μονότονη ζωή του και ας είναι κρυφά ερωτευμένος με την μοναδική όμορφη κοπέλα του χωριού.Είναι όμως πάρα πολύ ντροπαλός και δεν κάνει βήμα για να μπορέσει να την κερδίσει. Οπότε οι φίλοι του θα προσπαθήσουν να βρουν ένα σχέδιο να βγάλουν λεφτά... οι δυο που δεν ξέρω ποιος από τους δυο είναι ο πιο βλάκας, ο Tom και ο Podger είναι αυτοί που σκέφτονται πως πρέπει να κάνουν μια ληστεία. Ο Podger όμως είναι ο εγκέφαλος της μεγάλης ιδέας! Κορίτσια του blog αφήνω τελευταίο τον Donal... Ο Donal είναι ένας μηχανικός στο χωριό που πιάνουν τα χέρια του, φτιάχνει αυτοκίνητα, ρολόγια, υπολογιστές, γυναίκες εεε, με συγχωρείτε παρασύρθηκα! Ακόμα και να μην σας αρέσει η ταινία δείτε την για τον Donal... αυτός λοιπόν απλά ακολουθεί τους άλλους τρεις γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει! Η ληστεία είναι παντελώς αστεία, χωρίς καν αληθινό όπλο αλλά λόγω κωλοφαρδίας τελικά το φορτηγό το κλέβουν. Όταν όμως εμφανίζονται οι Αμερικανοί για να βρουν τους ληστές εκεί η παράνοια τους κυριεύει και αρχίζουν τα ευτράπελα! Η ταινία έχει πολύ γέλιο και είναι μόλις 90 λεπτά η διάρκειά της δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω... Η μουσική της ταινίας δεν υπάρχει και πολύ η αλήθεια είναι. Δεν βρήκα soundtrack και δεν άκουσα τίποτα γνωστό και αξιόλογο. Οι τέσσερις παλικαράδες παίζουν Ιρλανδική μουσική στο μπαρ κάθε Σάββατο αλλά δεν παίζουν κάτι γνωστό ή κάτι που να αναγνώρισα τέλοσπαντων. Πάντως δεν είναι πως δεν έχει και καθόλου μουσική! Το μόνο που κατάφερα να βρω είναι το τραγούδι των τίτλων τέλους αλλά δεν με εντυπωσίασε κιόλας, This life scandal - the great bank robbery

Like!

Πέρα από το γκομενάκι που έχει στην ταινία τον Donal (δυστυχώς δεν βρήκα καμιά φωτογραφία της προκοπής για το παιδί) είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία που βλέπεται άνετα και είναι και μικρής διάρκειας.

Dislike! 

Που δεν είδα περισσότερη μπύρα και μουσική Ιρλανδίας! 

Share! 

Η ηθοποιός που παίζει την αστυνομικό από την Αμερική είναι η ηθοποιός Linda Hamilton η οποία έχει παίξει στις πρώτες ταινίες του “Εξολοθρευτή” αλλά και σε μια παλιά σειρά (μιλάω για ηλικίες άνω των 30 θα την θυμούνται) Beauty and the Beast που πραγματικά την έβλεπα ανελλιπώς! Η  συγκεκριμένη ταινία προφανώς ήταν ρόλος απελπισίας γιατί φαίνεται αισθητά το πόσο έχει μεγαλώσει. Και κάτι ακόμη... στους τίτλους τέλους μέσα στους συντελεστές και ηθοποιούς πρόσεξα πως έχει συνταγές μαγειρικής... ναι καλά διαβάσατε! Το θέμα είναι πως δεν βρήκα πουθενά την εξήγηση! Απλά έχει συνταγές! Και να φανταστείτε πως σε Ιρλανδικά blogs και sites η ταινία κατατάσσεται στις 5 χειρότερες Ιρλανδικές ταινίες από την άλλη όμως έχει κερδίσει το βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας σε Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Νέα Υόρκη! Ρε είναι τρελοί αυτοί οι Ιρλανδοί σας λέω! 

Turn me on, dammit! (2011)

Πρωταγωνιστούν: Helene Bergsholm, Matias Myren, Henriette Steenstrup

Σκηνοθεσία: Jannicke Systad Jacobsen

Εναλλακτικός τίτλος: "Τελικά, και τα κορίτσια κ@υλώνουν!"

Υπόθεση: Η 15χρονη Alma ζει με την μητέρα της σε μια μικρή, απομονωμένη κωμόπολη της Νορβηγίας όπου όλα είναι ίδια κάθε μέρα: οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πράγματα και οι ίδιες εικόνες (μωρέ, τι μου θυμίζει;)...Με τις κολλητές της, την gothού Sara και την...εθισμένη στο lip gloss-λολίτα Ingrid, θέλουν να φύγουν το συντομότερο από αυτό το μέρος και να ζήσουν μία συναρπαστική ζωή σε κάποια "μεγαλούπολη"! Ως τότε όμως, αρκούνται στο να προτείνουν το μεσαίο τους δάκτυλο κάθε φορά που περνούν μπροστά από την πινακίδα του χωριού τους, επιστρέφοντας με το λεωφορείο από το σχολείο!Το βασικό πρόβλημα, όμως, της Alma είναι οι, επικίνδυνα, αυξημένες σεξουαλικές της ορμές! Συνεχώς έχει το νου της στο σεξ! Με αποτέλεσμα να αυνανίζεται διαρκώς, μιλώντας συνέχεια σε ροζ τηλεφωνικές γραμμές! Σε τέτοιο βαθμό, που συχνά μπερδεύει την πραγματικότητα με τις φαντασιώσεις της, γεγονός που σύντομα θα την βάλει σε μπελάδες! Σ' ένα νεανικό πάρτυ, ο Artur, ο κρυφός έρωτας της Alma, θα κάνει μία άχαρη (και, ομολογουμένως, γελοία!) κίνηση ξεμοναχιάζοντας την και η ίδια θα το εξομολογηθεί αμέσως στις φίλες της αλλά η κακιασμένη Ingrid (που, επίσης, ψιλογουστάρει τον Artur!) θα την βγάλει τρελή και θα το κάνει βούκινο σε όλους, μετατρέποντας εν μία νυκτί την Alma στο φρικιό του σχολείου και στην κοινωνική απομόνωση, που τόσο πολύ πονάει σε αυτή την τρυφερή ηλικία! Τελικά, τι θα κάνει η Άλμα στην ζωή της; 

Για πες, για πες: Θα αρχίσω, κάνοντας κατευθείαν την εξής παρατήρηση, που θα έχει ζωτική σημασία για το αν θα επιλέξετε να δείτε και πως θα αντιμετωπίσετε την ταινία, εάν και εφόσον την δείτε τελικά: α) όσοι είχαν μία ωραία και ήρεμη εφηβεία, κατά την οποία, ήταν οι ωραίοι/ες του σχολείου, που όλοι τους/τις γούσταραν, τους/τις θαύμαζαν, χωρίς ίχνος ακμής, με λαμπερά μαλλιά και μοδάτα ρούχα, ήσασταν κοινωνικοί/ες και γενικώς, ο "βασιλιάς" και η "βασίλισσα" του σχολικού χορού...τότε δεν θα μπορέσετε ποτέ να κατανοήσετε την ψυχοσύνθεση της γλυκιάς αλλά, κοινωνικά, απομονωμένης Alma, οπότε πιθανόν να μην ταυτιστείτε και ίσως απορήσετε και βρείτε ανούσια την ταινία! Επιπλέον, όμως, β) όσοι έχετε περάσει τα 22-23 (πιθανό ηλικιακό όριο για το πέρας το σπουδών σας και την, πραγματική, σας ένταξη στην ΣΚΑΤΟ-κοινωνία!!) και νιώθετε ότι έχετε μπει σε μια σειρά, έχετε αρχίσει να τακτοποιήστε και να πραγματοποιείτε τους στόχους σας ως ενήλικοι άνθρωποι, νιώθετε ικανοποιημένος με τις επιλογές σας και τα επιτεύγματα σας, σε οποιοδήποτε επίπεδο (κοινωνικό, επαγγελματικό, οικονομικό κτλ.), τότε: 1ον, αποκλείεται να είστε Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα του 2012, ή, αν είστε, απλά αποτελείται την εξαίρεση στον κανόνα! Και, 2ον, δεν θα μπορέσετε να ταυτιστείτε με την ανάγκη της πρωταγωνίστριας για φυγή από το απομονωμένο χωριό της και την ανάγκη της για περιπέτεια, επίτευξη στόχων και δημιουργία, με αποτέλεσμα να την χαρακτηρίσετε απλά ως "εφηβική" και άσχετη με τις δικές σας προσδοκίες! Αλλά, αν είσαι άνω των 23, δεν έχεις καταφέρει τίποτα από όσα ήλπιζες στην ζωή σου, είσαι άνεργος, μόλις έχεις επιστρέψει από την μεγάλη πόλη όπου δεν τα κατάφερες τελικά, έχεις να κάνεις σεξ από την εποχή του Νώε και βλέπεις την ταινία στον υπολογιστή του εφηβικού σου δωματίου, που με τόση βεβαιότητα, είχες ορκιστεί στον εαυτό σου ότι δεν θα επέστρεφες ποτέ...εεε, τότε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα νιώσεις σαν μια άλλη 15χρονη Alma και θα την νιώσεις απόλυτα την κοπέλα! Άσχετα, αν μετά που το συνειδητοποιήσεις αυτό, θα θες να αυτοκτονήσεις!! Δεν έχει σημασία αυτό! Μια πολύ γλυκιά και τρυφερή ταινία, που και θαρραλέα είναι, αφού έχει κάποιες τολμηρές σκηνές αλλά τολμάει να δείξει με μία άλλη ματιά, απ'ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, την γυναικεία σεξουαλική φύση και αφύπνιση! Χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς χολιγουντιανής και χαζο-αμερικανικής νοοτροπίας, αλλά με χιούμορ, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ρεαλισμό, μας δείχνει μια αληθινή έφηβη, σε ένα αληθινό μέρος, με αληθινούς και αυθεντικούς χαρακτήρες και προβλήματα, γεγονός που επιτρέπει και σε, μεγαλύτερης ηλικίας, ανθρώπους να ταυτιστούν με τους ήρωες και τα δρώμενα της ταινίας! Και τον ρομαντισμό της έχει, παρόλα αυτά, μέσα στην πρωτότυπη απεικόνιση της εφηβικής ηλικίας και μια πολύ ταλαντούχα και πειστική ηθοποιό στον ρόλο της Alma που σε πείθει απόλυτα, ως άχαρη και μπερδεμένη έφηβη! Γενικά, στο σύνολό του, όλο το καστ ήταν πολύ καλό! Η μόνη μου αντίρρηση ίσως ήταν ότι, από ένα σημείο και μετά, το σενάριο έμεινε στάσιμο και κολλημένο στο θέμα της "απομόνωσης" της Alma και στις φαντασιώσεις της, με αποτέλεσμα να αναλώνεται και να επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο, χωρίς να προστίθεται κάτι καινούριο ή κάποια ουσιαστική εξέλιξη που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή! Ωστόσο, δεν παύει να είναι μια γλυκιά και ευχάριστη ταινία, που βλέπεται ευχάριστα, χάρη κιόλας στην μικρή της διάρκεια: μόλις 76 λεπτά! 

Με αρέσει: Εεε ναι λοιπόν κύριοι μου!! Και εμείς τα κοριτσάκια έχουμε ορμές και κ@ύλες και δεν ντρεπόμαστε να το πούμε!!! Εεεε μα πια! Έλεος με την δήθεν-κινηματογραφική και μη-σεμνοτυφία και πουριτανισμό της κοινωνίας, σύμφωνα με τον οποίο, τα κορίτσια (ανεξαρτήτως ηλικίας, θα έλεγα!) πρέπει να 'ναι μόνο αθώα και συνεσταλμένα ή, αν είναι λίγο πιο τολμηρά, να θεωρούνται τσούλες! Τσούλες είστε και φαίνεστε, ψευτό-ηθολόγοι! Ούτε να το ευχαριστηθούμε δεν μας αφήνετε δηλ.! 

Δεν με αρέσει: Η κάπως άνευρη σκηνοθεσία, η στασιμότητα στο σενάριο και η....τραγική, για μένα, διαπίστωση ότι η ζωή μου μοιάζει επικίνδυνα πολύ με αυτήν της 15χρονης Alma!!! Μόνο που εγώ είμαι 27.....

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Τίποτα το άξιο να αναφερθεί νομίζω, πέρα του γεγονός ότι η ταινία κέρδισε πολλές ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διακρίσεις και βραβεία και αποτελεί ένα αισιόδοξο δείγμα ενός νέου κύματος που έρχεται από την Σκανδιναβία και αναμένεται να μας απασχολήσει ευχάριστα στο μέλλον! Υ.Γ: Συγγνώμη για την-ακόμη μία-πυκνογραμμένη κι μεγάλη μου κριτική αλλά ταυτίστηκα και ενθουσιάστηκα πολύ με αυτή την ταινία!