fwto

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

This Must Be the Place (2011)

Info:
O Cheyenne είναι ένας αιώνιος “Goth” ροκάς στην ηλικία των πενήντα ο οποίος ζει με τους δικούς του ρυθμούς και τις δικές του συνήθειες στο Δουβλίνο, έχοντας αποκτήσει αρκετά χρήματα από τα τραγούδια του. Περνά την ώρα του με μια νεαρή κοπέλα που ακολουθεί το στιλιστικό του ντύσιμο αλλά και την μουσική του πορεία. Είναι παντρεμένος, ζει σε ένα τεράστιο σπίτι με κήπο και έχει και έναν σκύλο που φοράει την γνωστή ομπρέλα γιατί προφανώς έχει ψύλλους! Όταν όμως πρέπει να αφήσει την καθημερινή του ρουτίνα και να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη για την κηδεία του πατέρα του όλα θα αλλάξουν ξαφνικά. Ο νωχελικός και αργός Cheyenne αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για τον εξευτελισμό του Εβραίου πατέρα του στα χρόνια του Ολοκαυτώματος και ξεκινά ένα ταξίδι στην Αμερική που θα τον κάνει άλλον άνθρωπο...

Write a comment...
Η πρώτη μου σκέψη όταν ξεκίνησε η ταινία και έδειξε τον Sean Penn με αυτό το goth look και την αργή του κίνηση ήταν τι θα έλεγε η μικρή και ξενιτεμένη μου ξαδέρφη Νικολέτα αν έβλεπε αυτήν την ταινία. “Αυτός είναι πιο αργός κι απ'τον θάνατο!”. Πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι ατάκες της τώρα που είναι στην Γερμανία δεν μπορείτε να φανταστείτε! (Μου λείπεις μικρή ζουζουνίτσα!!). Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν μήπως είναι κάποια βιογραφία του Ozzy Osbourne η ταινία γιατί ως γνωστόν ο Ozzy έχει κάψει όλα του τα εγκεφαλικά κύτταρα και έχει μια καθυστέρηση γενικότερη αλλά δεν ήταν ούτε αυτό! Εμένα η ταινία μου άρεσε αρκετά μπορώ να πω. Ήταν ενδιαφέρουσα με πολλές αστείες σκηνές και έναν απολαυστικό Sean Penn που δεν περίμενα να δω σε τέτοιον ρόλο. Υπάρχουν βέβαια κάποια σημεία στην ταινία που δεν διευκρινίζονται και λίγο με ξενέρωσε αυτό η αλήθεια είναι. Ίσως υπήρχε κάποιο βαθύτερο νόημα που δεν μπόρεσα να πιάσω δεν ξέρω! Πάντως βλέπεται ευχάριστα και ας είναι και δυο ώρες ταινία. Ένας τύπος λοιπόν περίεργος που αρνείται να μεγαλώσει και να αλλάξει τρόπο ζωής, σκέψης και ντυσίματος, με μια σύζυγο που απορείς όταν τους βλέπεις μαζί ποιος από τους δυο έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα και μια κοπέλα που μέχρι το τέλος εγώ δεν κατάλαβα ποια ήταν. Αυτό ήταν το μόνο που δεν μου άρεσε στην όλη ιστορία. Ξεκινάει μεν η ταινία με κάποια ερωτηματικά που στην πορεία αρχίζουν και λύνονται αλλά υπάρχουν κάποιες σκηνές τελείως άκυρες που δεν έχουν νόημα. Όπως η σκηνή με έναν Ινδιάνο παππού. Προφανώς και κάτι θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης αλλά γιατί μας παιδεύεις ρε άνθρωπε? Όσο για τον Εβραίο πατέρα του και την ιστορία με το Ολοκαύτωμα δεν είναι κάτι βαρύ στην ταινία που σε ψυχοπλακώνει ή που δίνεται μεγάλη βάση σε αυτό. Είναι κυρίως η σχέση πατέρα – γιου που δεν υπήρξε ποτέ αλλά και πόσο μεγάλο πλήγμα είναι ο εξευτελισμός ενός ανθρώπου, τόσο που κάνει σκοπό ζωής την εκδίκηση. Η μουσική της ταινίας μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε λίγο. Ο τίτλος της ταινίας είναι από το τραγούδι των Talking heads, This must be the place το οποίο το τραγουδά κιόλας στην ταινία ο τραγουδιστής τους David Byrne καθώς παίζει κιόλας στην ταινία τον εαυτό του. Το τραγούδι τον έχουν διασκευάσει και οι Arcade Fire που τους έχω μια συμπάθεια. Είναι από τα νέα indie rock συγκροτήματα που νομίζω έχουν αφήσει καλά δείγματα δουλειάς. Οπότε λοιπόν περίμενα ένα soundtack λίγο πιο ενδιαφέρον, έχοντας τουλάχιστον την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού. Παρόλα αυτά το τραγούδι είναι σε διασκευή της Gloria (ποια είναι αυτή ιδέα δεν έχω) και υπάρχουν τραγούδια από ένα group που παρουσιάζεται και στην ταινία με το εκπληκτικό όνομα The pieces of shit! Καταρχήν τι καλύτερο από το να ονομάσεις έτσι το group σου! Από την αρχή ξέρεις ότι θα κάνει τεράστια επιτυχία! Δεν λέω έχουν καλή ακουστική και είναι αρκετά καλοί αλλά με τέτοιο name band εγώ δεν θα τους άκουγα!

Like!
Πολλά αλλά θα επιλέξω την σκηνή στο ασανσέρ που ο Cheyenne δίνει συμβουλές σε κυρίες για το πως να κρατήσουν περισσότερο το κραγιόν τους....

Dislike!
Άσχετα με την κριτική μου πιο πάνω δεν έχω.

Share!
Διάβασα σε μια συνέντευξη του σκηνοθέτη της ταινίας ότι το υπερβολικό στυλ του Cheyenne με το μακιγιάζ είναι εμπνευσμένο από τον Robert Smith των Cure. Όταν ήταν μικρός είχε πάει σε πολλές συναυλίες τους και τους είδε ξανά πριν από λίγα χρόνια όπου δεν έχει αλλάξει τίποτα στην εμφάνισή του ο Robert και λέει χαρακτηριστικά: “Το θέαμα ήταν κάπως σοκαριστικό, με την καλή πάντα έννοια. Όταν τον είδα από κοντά στα παρασκήνια, κατάλαβα πόσες όμορφες και συγκινητικές αντιφάσεις μπορεί να δει κανείς στους ανθρώπους: ένας πενηντάρης που είναι τελείως ταυτισμένος με ένα στιλ που, εξ ορισμού, ταιριάζει σε έναν έφηβο. Δεν υπάρχει όμως τίποτε το αρνητικό σ’ αυτό. Στη ζωή, όπως και στις ταινίες, η μοναδική και συναρπαστική αίσθηση του ξεχωριστού σου δημιουργεί ένα απίστευτο αίσθημα θαυμασμού”. Δεν περιγράφω άλλο. Καλύφτηκα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ShareThis