Philadelphia (1993)

Πρωταγωνιστούν: Tom Hanks, Denzel Washington, Antonio Banderas

Σκηνοθεσία: Jonathan Demme

Εναλλακτικός τίτλος:"...Τι άσχημο πράγμα που είναι ο ρατσισμός..."

Υπόθεση: Ο Andrew Beckett είναι ένας πολύ ικανός δικηγόρος, που εργάζεται σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές, νομικές εταιρείες της Φιλαδέλφειας. Όλα αλλάζουν όταν απολύεται επειδή έχει AIDS και αναζητά δικηγόρο να τον υπερασπιστεί στην δικαστική διαμάχη που ετοιμάζει εναντίον τους. Τελικά, τον βοηθάει ο Joe Miller, ένας άγνωστος σχετικά δικηγόρος, που αν και ομοφοβικός και αντίθετος προς τους gay, αναλαμβάνει την υπόθεσή του και να τα βάλει με το σύστημα...

Για πες, για πες: Αυτή την ταινία, ενώ έχω την δυνατότητα να την δω κάθε χρόνο, στη 1 του Δεκέμβρη, μιας και έχει καθιερωθεί να προβάλλεται την ημέρα αυτή από κάποιο κανάλι, λόγω της παγκόσμιας ημέρας κατά του AIDS, ωστόσο...πως τα καταφέρνω...πάντα ξεκινάω να την παρακολουθώ αλλά, επειδή συνήθως προβάλλεται αργά, την παρατάω στην μέση! (βασικά στην αρχή αλλά είπα να το σώσω λιγάκι,όσο μπορώ, το τομάρι μου!). Έτσι έγινε και φέτος λοιπόν! Πέμπτη βράδυ, 12 παρά, στο Mega, προβάλλουν, κλασικά, την ταινία! Και κλασικά...βλέπω μόνο το πρώτο μισάωρο και πάω για ύπνο! Αλλά, την ώρα που πάτησα το κόκκινο κουμπί του τηλεκοντρόλ και έκλεισα την tv, κάτι άλλαξε ξαφνικά μέσα μου...ξύπνησε μια φωνή που μου είπε: "...Όχι Ελένη! Πρέπει να την δεις αυτή την ταινία! Όχι για σένα μόνο πλέον...αλλά και για τους "πιστούς" αναγνώστες αυτού του ταπεινού, πλην τίμιου, blog στο οποίο γράφεις..." (Πωπώ! το γράφω και μου σηκώνεται η τρίχα μιλάμε! Να! Τσουτσούρωσα!Αλήθεια!). Έτσι λοιπόν, το έβαλα πείσμα και έσπασα την κατάρα: είδα την ταινία!!!! Και πολύ καλά έκανα λοιπόν! Okay, όπως με κάθε "κλασσική" ταινία(όπως έχει καθιερωθεί αυτός ο χαρακτηρισμός στον κιν/φο), περίμενα να δω κάτι παραπάνω αφού, ακούγοντας συνέχεια πόσο καλή είναι αυτή η ταινία και ότι πρέπει οπωσδήποτε να την δούνε όλοι, είχα περισσότερες προσδοκίες! Αλλά, το 'χω παρατηρήσει κι άλλες φορές, ότι αυτό παθαίνω συνήθως με τις ταινίες που θεωρούνται κλασσικές και καταπληκτικές απ'όλους τους υπόλοιπους, αλλά όταν τις βλέπω εγώ...εεε...δεν ενθουσιάζομαι στον ίδιο βαθμό! Όχι ότι ήταν κακή η ταινία! Το αντίθετο: ήταν αρκετά καλή! Με πολύ καλές ερμηνείες, καλή σκηνοθεσία και ένα σενάριο "μετρημένο", χωρίς υπερβολές και προσπάθειες να προκαλέσει δάκρυα και κλάματα βεβιασμένα ή χρησιμοποιώντας δακρύβρεχτες ιστορίες σχετικά με τον άρρωστο πρωταγωνιστή. Δεν κατέφυγε σε καμία περίπτωση, σε εμφανείς τακτικές πρόκλησης της ευαισθησίας του κοινού ώστε να προκαλέσει την συμπάθεια σου προς τον πρωταγωνιστή. Αντίθετα, αντιμετωπίζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας και του AIDS, με πολύ σεβασμό και χωρίς προκλητικές αναφορές/επιλογές. Ακολουθώντας την λιγότερο επικίνδυνη οδό της δικαστικής διαμάχης, καταφέρνει να αναδείξει το θέμα-ταμπού της ομοφυλοφιλίας και του κοινωνικού ρατσισμού που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί να την περίμενα πιο "δυνατή", λόγω του πολύ λεπτού και ευαίσθητου θέματος με το οποίο καταπιάνεται, ωστόσο, έστω και με αυτή την λιγότερο προκλητική και τολμηρή σκηνοθετική προσέγγιση, καταφέρνει να θίξει με ψύχραιμη ματιά το θέμα και να το αναδείξει, για πρώτη φορά στην ιστορία της μεγάλης οθόνης, ανοίγοντας έτσι το δρόμο και σε άλλους καλλιτέχνες που έως τότε δείλιαζαν να το κάνουν. Ίσως και γι΄αυτό τον λόγο, να κατατάσσεται τελικά στην λίστα με τις "κλασσικές" ταινίες που πρέπει να δεις κάποια στιγμή...

Με αρέσει: Ο πολύ προσεγμένος τρόπος ερμηνείας του ρόλου από τον Tom Hanks: χωρίς υπερβολές, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες να μοιάσει περισσότερο ή λιγότερο γκέι, αλλά να εστιάσει πολύ σωστά στην ουσία του ρόλου: να υποδυθεί δηλ. έναν άνθρωπο που έχασε την δουλειά του, όχι επειδή δεν ήταν ικανός αλλά επειδή έπεσε θύμα κοινωνικού ρατσισμού! Πολύ μετρημένος, ψύχραιμος, χωρίς υπερβολές και φανφάρες:ουσιώδης και συγκινητικός με αυτή του την αξιοπρέπεια. Τον βοήθησε βέβαια και το ανάλογο σενάριο και η σκηνοθεσία που κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος.

Δεν με αρέσει: Που, όταν έβλεπα κάποιες σκηνές, στην ταινία σύμφωνα με τις οποίες ο πρωταγωνιστής ερχόταν σε σωματική επαφή με άλλους ρόλους (και εννοώ χειραψίες, φιλικά χάδια, ή όταν άγγιζε κάποια αντικείμενα κτλ.) ένιωθα και ήξερα, υποσυνείδητα, ποια θα είναι η επόμενη σκέψη/κίνηση/αντίδραση/συναίσθημα των άλλων πρωταγωνιστών...που, ως συνήθως, ήταν απέχθεια και φόβος... Τελικά, ο φόβος και η έλλειψη γνώσεων είναι το χειρότερο πράγμα....

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Υπάρχει ένα στατιστικό στοιχείο σχετικά με την ταινία, σύμφωνα με το οποίο υπήρχαν 53 gay άνδρες που εμφανίστηκαν συνολικά σε διάφορες σκηνές της ταινίας αλλά μέσα στην επόμενη χρονιά απ'όταν γυρίστηκε η ταινία, είχαν πεθάνει οι 43 απ' αυτούς...