Πρωταγωνιστούν: Emma Stone, Viola Davis, Octavia Spencer
Σκηνοθεσία: Tate Taylor
Εναλλακτικός τίτλος: "You is kind. You is smart. You is important."
Σκηνοθεσία: Tate Taylor
Εναλλακτικός τίτλος: "You is kind. You is smart. You is important."
Υπόθεση: Η Σκίτερ (Emma Stone) είναι μια νεαρή κοπέλα που επιστρέφει, μετά το τέλος των σπουδών της, στην γενέτειρά της, στην πόλη Jackson, του Μισσισιπή. Είναι αποφασισμένη να γίνει δημοσιογράφος-συγγραφέας, κάτι που δυσανασχετεί όμως την μητέρα της, που προτιμά να την δει παντρεμένη με έναν πλούσιο άντρα, όπως προστάζουν εξάλλου και τα έθιμα της κοινωνίας του Αμερικανικού Νότου, εν έτει 1962. Στην συναναστροφή της με τις υπόλοιπες συνομήλικες, (και όλες παντρεμένες και πλούσιες) φιλενάδες της, συνειδητοποιεί πόσο ρατσιστική είναι η συμπεριφορά τους απέναντι στις μαύρες υπηρέτριες τους, που φροντίζουν τα σπίτια τους και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, όσο αυτές έπαιζαν μπριτζ ή ήταν απασχολημένες με την οργάνωση φιλανθρωπικών γκαλά. Έτσι αποφασίζει να καταγράψει τις ιστορίες των τελευταίων, γράφοντας ένα βιβλίο με τις μαρτυρίες των υπηρετριών από την ζωή τους με τα "λευκά" αφεντικά τους. Αλλά σε μία περίοδο, όπου είχε αρχίσει να ξεσπάει στην Αμερική, η φυλετική επανάσταση κατά του ρατσισμού, δυσκολεύεται να βρει πολλές υπηρέτριες πρόθυμες να της μιλήσουν, καθώς δεν την εμπιστεύονται αλλά και επειδή φοβούνται για την ζωή και ασφάλειά τους. Την αρχή όμως κάνει η Ειμπιλίν (Viola Davis), η οποία εργάζεται στο σπίτι μιας φίλης της Σκίτερ, μιας ξανθιάς ανόητης που δεν δίνει καθόλου σημασία στο παιδί της και έτσι το φροντίζει και μεγαλώνει η Ειμπιλίν, ενώ σύντομα ακολουθεί και η πληθωρική Μίνι (Octavia Spencer), που εξιστορεί πολλές και πικάντικες ιστορίες που χει ζήσει στο σπίτι της κακιάς, εκδικητικής και άκρως ρατσίστριας Χίλλυ, πριν αυτή να την απολύσει επειδή είχε το θάρρος να χρησιμοποιήσει την ίδια τουαλέτα με αυτήν! Ακολούθησαν έπειτα πολλές ακόμη υπηρέτριες και με τις ιστορίες που εκμυστηρεύτηκαν στην Σκίπερ, γράφτηκε το βιβλίο "The help" που αναστάτωσε την κλειστή κοινωνία των πλούσιων κυριών του Jackson...
Για πες, για πες: Εδώ και πολύ καιρό προσπαθώ να βρω αυτή την ταινία, αλλά κάθε φορά που την κατέβαζα ή δεν θα χε σωστούς υπότιτλους ή δεν θα χε καθόλου υπότιτλους ή κάτι άλλο θα γινόταν και την παρατούσα! Αλλά, έχοντας ακούσει καλές κριτικές για την ταινία και επειδή είμαι ευαίσθητη και επιρρεπής στις ταινίες εποχής και με κοινωνικά μηνύματα, δεν μπορούσα να την αφήσω να περάσει έτσι! Όταν λοιπόν και ο boss-Κλεάνθης μου έδωσε την άδεια να την γράψω εγώ, είπα στον εαυτό μου: "εδώ είμαστε Ελένη!". Και ομολογώ ότι χαίρομαι πολύ που το έκανα τελικά γιατί (και χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερβολική) μπορώ να πω οτι είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ταινία, από όλες αυτές που έχω δει και για τις οποίες έχω γράψει το τελευταίο δίμηνο που άρχισα να ασχολούμαι και πάλι με το blog! Μακράν όμως! Okay, μπορεί να αγγίζει λίγο επιφανειακά το, ομολογουμένως σκληρό και ευαίσθητο θέμα του ρατσισμού κατά των έγχρωμων στην Αμερική, μιας και επιλέγει να καταγράψει τις λιγότερο ακραίες μορφές ρατσισμού που βίωναν οι μαύροι εκείνη της εποχής και απλά να αναφερθεί στις μικρές και καθημερινές στιγμές που βίωναν με τις "κυρίες"τους αυτές οι υπηρέτριες αλλά παρόλα αυτά, ήταν μια πολύ γλυκιά και καλή ταινία. Την προτίμησα κιόλας, να σας πω έτσι, δηλ. με αυτήν την κάπως πιο ανάλαφρη ματιά πάνω στο θέμα του ρατσισμού από το να παρακολουθούσα μια βαριά και ασήκωτη ταινία που θα με ψυχοπλάκωνε! Αν και πολύ κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη γι'αυτό του το "ατόπημα" που, από κάποιους, θεωρήθηκε έως και προσβλητικό, ως προς τα δεινά που πέρασε (και περνάει;) ο αφροαμερικανικός λαός στην Αμερική, ωστόσο εγώ δεν το είδα έτσι! Εξάλλου, οι άνθρωποι αυτοί βίωναν τον ρατσισμό και στισ πιο απλές και καθημερινές στιγμές τους, οχι μόνο σε ειδικές περιπτώσεις! Βέβαια, ίσως η οπτική με την οποία μας παρουσιάζεται η ταινία, να αντιμετωπίζει ενοχικά και εξιλεωτικά τους μαύρους (σε τέτοιο βαθμό ορισμένες φορές, που νιώθεις οτι οι λευκοί, αν και αφεντικά, είναι τόσο χαζοί και ανίκανοι, που οι μαύροι-υπηρέτες τους κοροιδεύουν και τους λυπούνται!) αλλά πέρα από αυτό, την βρήκα πολύ γλυκιά και τρυφερή προσέγγιση που με έκανε και να γελάσω (σε αυτό συνέβαλλε καθοριστικά φυσικά, και ως επί τον πλείστον, η πληθωρική Μίνι, που υποδύεται μοναδικά η Octavia Spencer, η οποία με το θράσος της και τα καμώματά της στην κακίστρω Χίλλυ, χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου αλλά και η καινούρια αφεντικίνα της, η αφελής αλλά γεμάτη καλοσύνη Σίλλια, με την συνύπαρξη των δυο τους να σκορπίζει άπλετο γέλιο αλλά και μια γλυκιά τρυφερότητα) αλλά και να συγκινηθώ χωρίς όμως και να πλαντάξω στο κλάμα ή να μελαγχολήσω και να ψυχοπλακωθώ. Όντως η Viola Davis, με την ερμηνεία της, απλά παίρνει όλη την ταινία πάνω της ενώ πολύ καλή είναι και η Emma Stone! Νοσταλγική και ευαίσθητη σκηνοθεσία που καταφέρνει να μην σε κουράζει παρά τις σχεδόν 2,5 ώρες που διαρκεί η ταινία ενώ η μουσική, με τραγούδια των '50s και '60s, ντύνει και δένει εξαιρετικά με το όλο κλίμα της εποχής. Μπορεί τα αγοράκια, να την βρείτε λιγάκι κοριτσίστικη, μιας και αφορά αποκλειστικά και μόνο την γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά για μας κορίτσια είναι ότι πρέπει!
Με αρέσει: Η σχέση των δύο φιλενάδων-υπηρετριών, Ειμπιλίν και Μίνι, και ειδικότερα εκεί που χαζογελούσαν με τα καμώματα και τα χαζο-καπριτσια των αφεντικήδων τους, φυσικά η σκηνή που η Μίνι εκδικείται την πρώην αφεντικίνα της Χίλλυ, που την απέλυσε, δίνοντας της μια τούρτα φτιαγμένη από τα...σκατά της (!!!) αλλά και η χαζοβιόλα αλλά καλοκάγαθη Σίλλια με τις αστείες και αποτυχημένες προσπάθειες της να μάθει να μαγειρεύει αλλά και να γίνει φίλη με τις υπόλοιπες ξινές της υψηλής κοινωνίας που δεν την ήθελαν!
Δεν με αρέσει: Η κακίστρω και εκδικητική Χίλλυ, που έκανε κουμάντο με το έτσι θέλω, στα σπίτια των φιλενάδων της και αποφάσιζε από μόνη της ποιος θα απολυθεί και τι άλλο θα κάνουν στις ζωές τους! Άσε που ήταν και άκρως ρατσίστρια που σου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι!
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το βιβλίο της Kathryn Stockett, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία, απορρίφθηκε 60 ολόκληρες φορές πριν να βρεθεί κάποιος χριστιανός να το εκδώσει! Τελικά, όπως αποδείχθηκε, έκανε πολύ καλά που δεν το απέρριψε κι αυτός!
Για πες, για πες: Εδώ και πολύ καιρό προσπαθώ να βρω αυτή την ταινία, αλλά κάθε φορά που την κατέβαζα ή δεν θα χε σωστούς υπότιτλους ή δεν θα χε καθόλου υπότιτλους ή κάτι άλλο θα γινόταν και την παρατούσα! Αλλά, έχοντας ακούσει καλές κριτικές για την ταινία και επειδή είμαι ευαίσθητη και επιρρεπής στις ταινίες εποχής και με κοινωνικά μηνύματα, δεν μπορούσα να την αφήσω να περάσει έτσι! Όταν λοιπόν και ο boss-Κλεάνθης μου έδωσε την άδεια να την γράψω εγώ, είπα στον εαυτό μου: "εδώ είμαστε Ελένη!". Και ομολογώ ότι χαίρομαι πολύ που το έκανα τελικά γιατί (και χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερβολική) μπορώ να πω οτι είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ταινία, από όλες αυτές που έχω δει και για τις οποίες έχω γράψει το τελευταίο δίμηνο που άρχισα να ασχολούμαι και πάλι με το blog! Μακράν όμως! Okay, μπορεί να αγγίζει λίγο επιφανειακά το, ομολογουμένως σκληρό και ευαίσθητο θέμα του ρατσισμού κατά των έγχρωμων στην Αμερική, μιας και επιλέγει να καταγράψει τις λιγότερο ακραίες μορφές ρατσισμού που βίωναν οι μαύροι εκείνη της εποχής και απλά να αναφερθεί στις μικρές και καθημερινές στιγμές που βίωναν με τις "κυρίες"τους αυτές οι υπηρέτριες αλλά παρόλα αυτά, ήταν μια πολύ γλυκιά και καλή ταινία. Την προτίμησα κιόλας, να σας πω έτσι, δηλ. με αυτήν την κάπως πιο ανάλαφρη ματιά πάνω στο θέμα του ρατσισμού από το να παρακολουθούσα μια βαριά και ασήκωτη ταινία που θα με ψυχοπλάκωνε! Αν και πολύ κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη γι'αυτό του το "ατόπημα" που, από κάποιους, θεωρήθηκε έως και προσβλητικό, ως προς τα δεινά που πέρασε (και περνάει;) ο αφροαμερικανικός λαός στην Αμερική, ωστόσο εγώ δεν το είδα έτσι! Εξάλλου, οι άνθρωποι αυτοί βίωναν τον ρατσισμό και στισ πιο απλές και καθημερινές στιγμές τους, οχι μόνο σε ειδικές περιπτώσεις! Βέβαια, ίσως η οπτική με την οποία μας παρουσιάζεται η ταινία, να αντιμετωπίζει ενοχικά και εξιλεωτικά τους μαύρους (σε τέτοιο βαθμό ορισμένες φορές, που νιώθεις οτι οι λευκοί, αν και αφεντικά, είναι τόσο χαζοί και ανίκανοι, που οι μαύροι-υπηρέτες τους κοροιδεύουν και τους λυπούνται!) αλλά πέρα από αυτό, την βρήκα πολύ γλυκιά και τρυφερή προσέγγιση που με έκανε και να γελάσω (σε αυτό συνέβαλλε καθοριστικά φυσικά, και ως επί τον πλείστον, η πληθωρική Μίνι, που υποδύεται μοναδικά η Octavia Spencer, η οποία με το θράσος της και τα καμώματά της στην κακίστρω Χίλλυ, χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου αλλά και η καινούρια αφεντικίνα της, η αφελής αλλά γεμάτη καλοσύνη Σίλλια, με την συνύπαρξη των δυο τους να σκορπίζει άπλετο γέλιο αλλά και μια γλυκιά τρυφερότητα) αλλά και να συγκινηθώ χωρίς όμως και να πλαντάξω στο κλάμα ή να μελαγχολήσω και να ψυχοπλακωθώ. Όντως η Viola Davis, με την ερμηνεία της, απλά παίρνει όλη την ταινία πάνω της ενώ πολύ καλή είναι και η Emma Stone! Νοσταλγική και ευαίσθητη σκηνοθεσία που καταφέρνει να μην σε κουράζει παρά τις σχεδόν 2,5 ώρες που διαρκεί η ταινία ενώ η μουσική, με τραγούδια των '50s και '60s, ντύνει και δένει εξαιρετικά με το όλο κλίμα της εποχής. Μπορεί τα αγοράκια, να την βρείτε λιγάκι κοριτσίστικη, μιας και αφορά αποκλειστικά και μόνο την γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά για μας κορίτσια είναι ότι πρέπει!
Με αρέσει: Η σχέση των δύο φιλενάδων-υπηρετριών, Ειμπιλίν και Μίνι, και ειδικότερα εκεί που χαζογελούσαν με τα καμώματα και τα χαζο-καπριτσια των αφεντικήδων τους, φυσικά η σκηνή που η Μίνι εκδικείται την πρώην αφεντικίνα της Χίλλυ, που την απέλυσε, δίνοντας της μια τούρτα φτιαγμένη από τα...σκατά της (!!!) αλλά και η χαζοβιόλα αλλά καλοκάγαθη Σίλλια με τις αστείες και αποτυχημένες προσπάθειες της να μάθει να μαγειρεύει αλλά και να γίνει φίλη με τις υπόλοιπες ξινές της υψηλής κοινωνίας που δεν την ήθελαν!
Δεν με αρέσει: Η κακίστρω και εκδικητική Χίλλυ, που έκανε κουμάντο με το έτσι θέλω, στα σπίτια των φιλενάδων της και αποφάσιζε από μόνη της ποιος θα απολυθεί και τι άλλο θα κάνουν στις ζωές τους! Άσε που ήταν και άκρως ρατσίστρια που σου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι!
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το βιβλίο της Kathryn Stockett, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία, απορρίφθηκε 60 ολόκληρες φορές πριν να βρεθεί κάποιος χριστιανός να το εκδώσει! Τελικά, όπως αποδείχθηκε, έκανε πολύ καλά που δεν το απέρριψε κι αυτός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου