Page Eight

Υπόθεση : Ο Johnny Worricker (Bill Nighy) ήταν χρόνια μυστικός ¨πράκτορας¨ της κρυφής υπηρεσίας MI5 της Βρετανίας. Το αφεντικό και καλύτερος φίλος του Benedict Baron (Michael Gambon) πεθαίνει και του αφήνει έναν μυστικό φάκελο που μπορεί να ταράξει τα νερά της υπηρεσίας αλλά και ολόκληρης της χώρας. Παράλληλα ο Johnny γνωρίζει για πρώτη φορά την γειτόνισσα του Nancy Pierpan (Rachel Weisz) η οποία του φαίνεται πολύ καλή για να είναι αληθινή. Ο Johnny θα πρέπει να ξαναμοιράσει την τράπουλα να αντιμετωπίσει τον Βρετανό Πρωθυπουργό, να ξεκαθαρίσει ποιοι λένε αλήθεια και ποιοι ψέματα και να βρει την πυγή του μυστικού φακέλου.

Με μια κουβέντα : Μια μοντέρνα κατασκοπευτική ταινία για ένα βαρετό βράδυ.

Γενικά : Χτες το βράδυ που δεν κουνιόταν φύλλο στην ελληνική τηλεόραση και η μόνη μου επιλογή ήταν οι τουρκικές σειρές και η Ανίτα Πάνια (οκ είδα Πάνια, αλλά λίγο, αλήθεια!) αποφάσισα να δω μια τηλεταινία που βγήκε στις 28 Αυγούστου από τον σταθμό BBC2 και τρέλανε τα μηχανάκια της AGB. Το σενάριο και την σκηνοθεσία της τηλεταινίας έχει αναλάβει ο David Hare, αυτός ο τύπος είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους Βρετανούς σεναριογράφους, καθώς ήταν αυτός που έγραψε την υπόθεση για το ¨ The Hours ¨ και το ¨The Reader¨. Από συγγραφικής άποψης λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι ο David μας προσφέρει ένα ακόμα αξιόλογο έργο όπου εμπλέκεται η δημοσιογραφία με την πολιτική, ύστερα στο παιχνίδι μπαίνει η εθνική ασφάλεια με την κατασκοπία και στο τέλος, το θέμα που ενώνει όλα τα άλλα, οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα αυτά τα μπλεγμένα μεταξύ τους θέματα μας προσφέρονται με ¨κοφτερές¨ ατάκες καλυμμένες με ανούσιες πολιτικές φιλοφρονήσεις και με μια γενικευμένη δόση αλήθειας. Σκηνοθετικά βέβαια ο ,επιτυχημένος, σεναριογράφος τα κάνει λιγάκι μαντάρα, διότι καθώς την ίδια ώρα που η υπόθεση είναι πολύ μπλεγμένη και εξειδικευμένη, η σκηνοθεσία καταφέρνει και περνά πολλά πράγματα στο ντούκου χάνοντας έτσι ένα μεγάλο μέρος της ουσίας του έργου. Νομίζω τελικά ότι σε μερικές σκηνές ο David βάζει τα χέρια του και βγάζει τα μάτια του, άλλα τι να κάνουμε, δεν γίνεται να γράφει καλά και να σκηνοθετεί με την ίδια άνεση. Στους βασικούς ρόλους συναντάμε τον υπέροχο Bill Nighy, ο οποίος είναι απίστευτα κομψός και πολύ εκλεπτυσμένος για μυστικός πράκτορας αλλά αυτό είναι που τον κάνει μοναδικό. Η Rachel Weisz είναι ο πρώτος λόγος που κάθισα να δω την ταινία, μιας και την λατρεύω. Καταφέρνει να παίξει αρκετά αξιόλογα, αλλά η ταινία δεν επικεντρώνεται σε αυτή και έτσι σε μερικές σκηνές χάνεται, για να ξανασκάσει μύτη λίγο αργότερα. Σε δεύτερο ρόλο συναντάμε τον Ralph Fiennes ο οποίος υποδύεται τον Βρετανό πρωθυπουργό και τολμώ να πω, ότι έπαιξε τόσο καλά, που ήθελα να τον χτυπήσω. Κλείνοντας το Page Eight είναι μια μοντέρνα κατασκοπευτική ταινία που σχετίζεται με θέματα ευφυΐας, ηθικά διλήμματα, κρυμμένες αλήθειες και καταστάσεις σκευωρίας που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι μυστικές υπηρεσίας της Μεγάλης Βρετανίας.

Η Ατάκα : Jill Tankard: «Δεν νομίζεις ότι ο πειρασμός του ηρωισμού, ήρθε κάπως αργά στην καριέρα σου;»

Ποιον θα έπαιζα : Μάλλον τον ρόλο του Johnn.

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή έναρξης, όπου βλέπουμε τον Bill Nighy να ανάβει ένα τσιγάρο και να διασχίζει τους λονδρέζικους δρόμους με την συνοδεία μιας μουσικής βγαλμένη από νουάρ κατασκοπευτικές ταινίες του ’50.

Χειρότερη σκηνή : Μερικές σκηνές όπου η υπόθεση ήταν λίγο μπερδεμένη, για το δικό μου το μυαλό και η σκηνοθεσία δεν με βοηθούσε για να καταλάβω από την αρχή για τι ακριβώς παίζεται.

Δες την : Για τους βασικούς πρωταγωνιστές που κλέβουν την παράσταση και για το αν θες να δεις μια μοντέρνα ταινία για μυστικές υπηρεσίες και κρυφές πληροφορίες.

Μην την δεις : Αν πιστεύεις ότι μια τηλεταινία δεν μπορεί να καλύψει τα υψηλά κινηματογραφικά σου στάνταρ.

Με ποιον να την δεις : Μια ωραιότατη ταινία για να δεις με τον πατέρα σου.

Μην την δεις με : Τα μικρότερα αδέλφια σου, που βλέπουν μόνο ταινίες για χώρους και πανηγύρια (βλ. ¨Step up¨, ¨High Scholl Musical¨)