HappyThankYouMorePlease

Υπόθεση : Ο Sam Wexler (Josh Radnor) είναι ένας συγγραφέας που παλεύει για να γίνει μέλος ενός εκδοτικού οίκου. Οι μέρες του σε γενικές γραμμές είναι μαύρες και αδιέξοδες, μέχρι την στιγμή που γνωρίζει στο μετρό ένα παιδί που έχει χάσει τους γονείς του. Ο Sam αποφασίζει να πάρει τον μικρό στο σπίτι του και να τον προσέχει μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει, ενώ την ιδία ώρα ένα ξεχωριστό είδος φιλίας αρχίζει να δημιουργείτε μεταξύ τους. Λίγο πιο πέρα, η Annie (Malin Akerman) είναι φίλη του Sam και έχει προβλήματα με την εικόνα της, κάνοντας την έτσι προσεκτική στις σχέσεις της και με προβλήματα δέσμευσης. Από την άλλη, ο Charlie και η Mary-Catherine δεν μπορούν να αποφασίσουν αν είναι σωστό να μετακομίσουν στο Los Angeles και αυτό δοκιμάζει την σχέση τους και κάπου εκεί σκάει μύτη η Mississippi, μια τραγουδίστρια-σερβιτόρα που ερωτεύεται τον Sam.

Με μια κουβέντα : Μια γλυκύτατη ταινία, που θα σε μάθει πώς να αγαπηθείς.

Γενικά : Ο μόνος λόγος που κάθισα στην αρχή να δω την ταινία ήταν για τον Josh Radnor, τον αγαπημένο Ted από το ¨How I meet your mother¨. Ο Josh, λοιπόν, κάνει το πρώτο του σκηνοθετικό και σεναριακό του εγχείρημα και κατά την άποψη μου, μας παρουσιάζει μια προσεγμένη ταινία, ρεαλιστική, βασισμένη πάνω στις ζωές των κατοίκων της Νέας Υόρκης, με όμορφη και γλυκιά μουσικούλα, με ένα σενάριο που έχει και λιγάκι το χιούμορ του, τα θετικά μηνύματα του και τις σχεδόν καθημερινές συζητήσεις που κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Οκ, η ταινία δεν είναι αριστούργημα, σίγουρα η σκηνοθεσία είχε λάθη, θεωρώ ότι υπήρχαν πολλά υπερκοντινά πλάνα που στόχευαν στο άγνωστο, αλλά δεν βαριέσαι, σκηνοθετικές ιδιοσυγκρασίες είναι αυτές. Το σενάριο αν και εμένα μου άρεσε, σε πολλούς θα μπορεί να φανεί πομπώδες και λίγο ουτοπικό, ενώ η μουσική μπορεί να θεωρηθεί γλυκανάλατη. Η ιστορία είναι απλοϊκή, μερικοί φίλοι και η ζωές τους που βρίσκονται σε ένα πολύ σημαντικό σημείο, την ώρα που πρέπει να παρθούν αποφάσεις για την μετέπειτα εξέλιξη τους. Από την υπόθεση και μετά, οι ερμηνείες μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, πρώτος και καλύτερος ο Josh Radnor που ήταν μια πραγματική αποκάλυψη σε σχέση με ότι έβλεπα τόσα χρόνια στο ¨How I meet your mother¨. Στον δεύτερο πιο σημαντικό ρόλο συναντάμε την απίθανη Malin Akerman, που δεν είχα ιδέα ποια είναι και υπόσχομαι να το ψάξω καλύτερα. Η κοπέλα λοιπόν παίζει τον ρόλο της Annie, μιας κοπέλας με αλωπεκίαση ένα πρόβλημα που της φρενάρει την προσωπική ζωή. Η Malin λοιπόν δίνει ζωή σε αυτόν τον ρόλο, τον κάνει πιο σοφιστικέ, πιο ανεβαστικό, πιο στιλάτο και σίγουρα γλυκό σαν μέλι. Κάπου εκεί βλέπουμε την Zoe Kazan, εγγονή του μεγάλου σκηνοθέτη Elia Kazan, η οποία μας αποδεικνύει ότι έχει ταλέντο και πως περιμένει την κατάλληλη ταινία για να αναδειχτεί. Στο καστ υπάρχουν και άλλα παιδιά, άλλα δεν μας πολύ καίει. Η ταινία είναι όμορφη, απλή, γλυκιά και φρέσκια, όχι ότι καλύτερο που μπορείς να δεις άλλα σίγουρα όχι ότι χειρότερο.

Η Ατάκα : Annie: «Μιζέρια χάσου, ας γίνουμε αυτοί που τους αξίζει να αγαπηθούν, που είναι άξιοι, γιατί είμαστε άξιοι να αγαπηθούμε»

Ποιον θα έπαιζα : Μου άρεσε ο ρόλος του Sam, αλλά εγώ μάλλον το παιδί θα το πήγαινα στην αστυνομία.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσε η σκηνή στο εστιατόριο όπου η Annie μας εξηγεί με έμμεσο τρόπο τον τίτλο της ταινία και ήταν παρά πολύ αισιόδοξο το μήνυμα της.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την : Γιατί είναι μια όμορφη ταινία με πολλά πρόσωπα.

Μην την δεις : Αν δεν σου αρέσουν οι απλές, γλυκές ταινίες.

Με ποιον να την δεις : Με την κοπέλα σου.

Μην την δεις με : Τους κολλητούς σου.