fwto

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

A Streetcar Named Desire


Υπόθεση : Η Blanche DuBois (Vivien Leigh) επισκέπτεται την αδελφή της Stella (Kim Hunter) και τον σύζυγο της Stanley (Marlon Brando). Ο Stanley δεν την συμπαθεί ιδιαίτερα και την πιέζει συνεχώς σχετικά με ένα οικογενειακό σπίτι, που έχει κληρονομία εκείνη και η γυναίκα του Stella. Μαθαίνει πως το σπίτι έχει μπει υποθήκη από την Blanche και πως εκείνη ξόδεψε όλα τα χρήματα για να έχει όμορφα ρούχα και φτιασίδια, για να ικανοποιεί την φιλαρέσκεια της. Αποφασισμένος να βρει τι κρύβετε πίσω από την μυστηριώδης ζωή της Blanche, ο Stanley ανακαλύπτει μια τρομερή αλήθεια και όταν κάποια στιγμή μένουν μόνοι στο σπίτι, οι προστριβές εντείνονται επικίνδυνα.


Κατηγορία ταινίας : Του γιατρού!


Γενικά : Αρχικά να εξηγήσω τον τίτλο του έργου, που πάντα όταν το άκουγα, μου προκαλούσε ενδιαφέρων, για το πώς μπορεί να προέκυψε. Τελικά ο τίτλος έχει και κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. Ναι μεν είναι ένα λεωφορείο, που ονομάζετε πόθος και πηγαίνει την Blanche στο σπίτι της αδελφής της, αλλά από την άλλη, είναι η μεταφορική σημασία του πόθου, που οδήγησε την Blanche μέχρι την Νέα Ορλεάνη, για να βρει καταφύγιο. Η συγκεκριμένη ταινία, όπως πολλές άλλες εκείνης της εποχής, βασίζεται στις ερμηνείες, καθώς δεν υπήρχαν ούτε οπτικά εφέ, ούτε πολλά λεφτά, για να μπορέσει η ταινία να τραβήξει κόσμο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ταινία να κερδίσει 4 Oscar, εκ των οποίων τα 3 ήταν για τις ερμηνείες της Leigh,Hunter και Karl Malden. Ήταν λίγο ενοχλητικό, που όλη η ταινία ήταν γυρισμένη σε ένα σπίτι και υπήρχαν μόνο 2 σκηνές έξω από αυτό, σε έπιανε ρε παιδί μου, μια στενοχώρια ένα πλάκωμα και για να βαρύνει κι’ άλλο η ατμόσφαιρα, η ταινία είναι ασπρόμαυρη. Η Blanch είναι μια ώριμη ηλικιακά γυναίκα, αν και προσπαθεί να μην το δείχνει, αλλά και ούτε να το θυμάται, που έχει φύγει από την γενέτειρα της, για άγνωστους στην αρχή λόγους, αλλά μετά μαθαίνουμε, πως ήταν κάτι σαν την παιδεράστρια δασκάλα του Κολοκοτρωνητσίου. Ταυτόχρονα είναι και λίγο εύθραυστη ψυχολογικά, κοινώς τα έχει χαμένα, ενώ προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αναδεικνύετε συνεχώς, να περνά το δικό της και να ρίχνει όλους τους άντρες γύρω της (Τσουλίτσα, σε είχα και για Κιουρία!!) . Από την άλλη έπαθα και ένα σοκ βλέποντας τον Marlon Brando σε νεαρή ηλικία, γιατί ήταν ενοχλητικά όμορφος, πράγμα που πλήγωσε θανάσιμα τον εγωισμό μου, γιατί τον είχα συνηθίσει, όπως ήταν στον Νονό. Παράλληλα το παίξιμο του ήταν εκπληκτικό. όπως και της Leigh, αλλά ένα παραπάνω για τον Brando που έβγαλε όλο εκείνο το βίαιο και γνήσιο αρσενικό από μέσα του, που μπροστά του οι δικοί μας Φούντας και Κούρκουλος μοιάζουν με χαδιάρικα γατάκια. Ακόμη η Kim Hunter, που κάνει την αδελφή της Leigh έπαιξε πολύ καλά τον ρόλο της κλασσικής γυναίκας της εποχής, που όταν ο άντρας της την φερόταν βίαια, εκείνη τον συγχωρούσε και επέστρεφε πάλι πίσω στην αγκαλιά του. Το σενάριο ήταν εκπληκτικό, 2 ώρες συνεχούς ατάκας και δυνατών διαλόγων, με ατάκες που έμειναν στην ιστορία του σινεμά όπως η ατάκα που λέει η Blanche στον ψυχίατρο, που είχε έρθει να την βάλει στο ίδρυμα, : ¨Πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων¨. Κλείνοντας μια εκπληκτική ταινία από άποψη ερμηνειών και σεναρίου, με δυο ιερά τέρατα να κλέβουν την παράσταση σε μια ταινία που άφησε εποχή.


Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να κάνω την αδελφή της Blanche, την Stella, γιατί είχε μια αφέλεια αλλά και μια λογικότητα σε σχέση με την αδελφή της την σαψάλο!


Αγαπημένη σκηνή : Έχει γίνει ένας τρομερός σαματάς στο σπίτι, με ξύλο και σπασίματα. Η Blanche και η Stella έχουν βρει άσυλο στο επάνω διαμέρισμα, μέχρι να ηρεμίσουν τα πράγματα. Ο Stanley που ευθύνεται για την φασαρία βγαίνει έξω από το σπίτι στην αυλή με σκισμένο μπλουζάκι, μούσκεμα από την βροχή που πέφτει, κλαμένος και μετανοιωμένος για όσα έκανε και να φωνάζει την γυναίκα του. Βγαίνει λοιπόν η Stella με το αέρινο νυχτικό, με ύφος αμείλικτης αφέντρας και με jazz ορχηστρικό κομμάτι να παίζει στο τρανζίστορ και με αργά και βασανιστικά βήματα κατέβηκε την σκάλα. Έτσι κέρδισε το Oscar, γιατί ήξερε να κατεβαίνει καλά τις σκάλες.


Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή που πάει η Blanche, για χορό με έναν φίλο του Stanley, για ποτό και χορό. Πω πω, πως βαρέθηκα από τον διάλογο, τα μισά που λέγανε ήταν μπαρούφες και γλυκόλογα και για να φτάσουν στο ζουμί πέρασαν 10 λεπτά, ήμαρτον πια.


Δες την : Γιατί είναι μια ταινία σταθμός, είναι κλασσική, είναι μέσα στις 200 καλύτερες ταινίες, οι τριάδα των ηθοποιών δίνει τον καλύτερο της εαυτό, το σενάριο είναι εκπληκτικό και η μουσική είναι γεμάτη από jazz κομμάτια, κατευθείαν από την δεκαετία του 50’!


Μην την δεις : Γιατί είναι ασπρόμαυρη, είναι λίγο βάρια, είναι λιγάκι αργή στην πλοκή και γιατί είναι όλη γυρισμένη σε ένα σπίτι.


Με ποιον να την δεις : Με άλλους σινεφίλ φίλους, που δεν χάνουν το κουράγιο τους όταν αντιμετωπίζουν μεγάλες ταινίες με πολύ μπλα μπλα.


Μην την δεις με : Με εύθραυστα και νευρωτικά άτομα, όπως η Blanche




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ShareThis