Υπόθεση : Μια συμμορία πορτοφολάδων, που αυτοαποκαλείτε Sparrow΄s, συναντά τυχαία μια κοπέλα που σαν το σπουργίτι και αυτή, θέλει να απελευθερωθεί από την φυλακή που της έχουν κτίσει. Η συμμορία ενώνετε και βοηθά την κοπέλα να ξεφύγει από τον γέρο – μεγιστάνα που την κρατά ¨αιχμάλωτη¨.
Κατηγορία ταινίας : Καρτ Ποσταλ
Γενικά : Η συγκεκριμένη ταινία γυρίστηκε σε 3 χρόνια, διαρκεί 1 ώρα και 26 λεπτά, θα μπορούσε να είναι διαφημιστικό του Κινεζικού ΕΟΤ (αν έχουν!) ή θα μπορούσε άνετα να είναι ταινία μικρού μήκους. Η ¨πειραγμένη¨ φράση του ποιητή, θα μπορούσε να είναι: Άκρα του τάφου σιωπή, στην Κίνα βασιλεύει, λαλεί πουλί παίρνει σπυρί και ο Μάο το ζηλεύει… κάπως έτσι ήταν και το σενάριο της ταινίας, σαν σπυρί μέσα στον ήσυχο κινεζικό κάμπο, ανύπαρκτο. Το σενάριο μπορεί να είναι τεράστια πατάτα ή ακόμα χειρότερα μια ανύπαρκτη πατάτα, γιατί υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές, όπου δεν μιλάει κανένας. Η σκηνοθεσία από την άλλη μου άρεσε πάρα πολύ, σαν να πήγα εκδρομή στο Χόνγκ Κόνγκ και γύρισα σε 1 ½ ώρα, γνωρίζοντας όλα τα στενοσόκακα. Τα πλάνα ήταν μεγαλειώδη και γοητευτικά, παρουσιάζοντας την ζωή στο Χόνγκ Κόνγκ, από όλες τις πιθανές πλευρές. Το Soundtrack, ακόμη πιο ωραίο, ένωνε τον ανατολίτικο ήχο με το δυτικό, συνδυάζοντας δυτικά και ανατολίτικα μουσικά όργανα σε μοναδικά κομμάτια με μικρές δόσης Jazz. Η ταινία θεωρείτε κωμωδία, αλλά μάλλον δεν κατάλαβα το κινέζικο χιούμορ… όχι! δεν το δέχομαι αυτό, μια χαρά καταλαβαίνω το κινέζικο χιούμορ, απλά η ταινία δεν ήταν αστεία, τέλος. Βασικά δεν ξέρω τι ήταν, κωμωδία δεν ήταν, δράμα ούτε, περιπέτεια με τίποτα. Πραγματικά δεν ξέρω τι ήταν, να σου πω και την αλήθεια βαρέθηκα βλέποντας την… θα μου πεις, γιατί κάθισα και την είδα, την είδα αγαπητέ, γιατί είχε πολύ ωραίες εικόνες και πολύ καλή μουσική, αν δεν είχε και αυτά, θα την είχα κλείσει στο δεκάλεπτο. Οι ηθοποιοί έπαιξαν καλά, μην περιμένεις να σου πω ονόματα, δεν τα θυμάμαι και δεν μπορώ να τα προφέρω, απλά θα πω ότι ήταν όλοι τους καλοί. Τέλος, μια αρκετά ανάλαφρη και ίσως ευχάριστη, για μερικούς ταινία, που είναι τελείως αντίθετη με ότι συνήθως μας προσφέρει ο σκοτεινός και σκληρός κινηματογράφος της ανατολής.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή στην βροχή, ήταν μαγευτική, τώρα που το σκέφτομαι, αξίζει να δεις όλη αυτή την ταινία, για να δεις μόνο και μόνο αυτή την σκηνή. Συνδυάζει βροχή, ομπρέλες, κακούς, καλούς, ξυράφια, και ένα διαβατήριο, όλα αυτά γυρισμένα σε κανονικό χρόνο, αλλά με συνδυασμό αργής κίνησης, κατά την διάρκεια ενός κόκκινου φαναριού, σε μια διάβαση πεζών. Εξαιρετική τεχνική!!!
Χειρότερη σκηνή : Η πρώτη κιόλας σκηνή. Μπαίνει ένα σπουργίτι (όχι σαν τα δικά μας τα γκρίζα, ένα πιο internacional σπουργίτι), στο σπίτι του πρωταγωνιστή, εκείνος προσπαθεί να το βγάλει έξω, εκείνο λυσσάει και μένει μέσα, ο πρωταγωνιστής απηυδισμένος, το κοιτάει και χαμογελά νικημένος. Διαφήμιση τροφής για πουλιά.
Δες την : Για την πολύ καλλιτεχνική σκηνοθεσία, για την όμορφη μουσική και για την σκηνή στην βροχή.
Μην την δεις : Γιατί το σενάριο είναι μια σελίδα μετρημένη και τα κινέζικα είναι πολύ γελοία σαν γλώσσα, ειδικά όταν μιλάνε με απειλές.
Με ποιον να την δεις : Τον τελευταίο καιρό σε άφησα πολύ λάσκα και είδες ένα κάρο ταινίες με παρέα, λοιπόν τα κεφάλια μέσα και δες την μόνος σου.
Μην την δεις με : Με κάποια φίλη σου, που κινεζοφέρνει και γουστάρεις (αφιερωμένο!!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου