Υπόθεση : Ιούνιος 1974, Μπουένος Άιρες: ο αστυνομικός Benjamín Esposito αναλαμβάνει τη διερεύνηση της δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας, η οποία βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της. Ο σύζυγός της Ricardo Morales, συγκλονισμένος από την είδηση, πιέζει τον Esposito να του ορκιστεί ότι θα βρει τον δολοφόνο και θα τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Ο Benjamín στηρίζεται στη βοήθεια των συναδέλφων του, Irene Menéndez Hastings (Soledad Villamil) και Pablo Sandoval (Guillermo Francella) για την εύρεση του δολοφόνου. Ύστερα από εντατικές προσπάθειες, καταφέρνουν να συλλάβουν τον ύποπτο Isidoro Gómez και να τον οδηγήσουν στην ανάκριση. Οι διασυνδέσεις όμως του Gómez με το παρακράτος των μυστικών υπηρεσιών του επιτρέπουν να παραμείνει ελεύθερος, έτσι αναγκάζονται να αρχειοθετήσουν το έγκλημα χωρίς να το εξιχνιάσου. 25 χρόνια αργότερα, ο Esposito, ο οποίος είχε αυτοεξοριστεί για την προστασία του, επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες, συναντά ξανά την Irene και της ζητά τη βοήθειά της προκειμένου να γράψει ένα βιβλίο για την υπόθεση που ακόμα τον στοιχειώνει...
Γενικά : Βρισκόμαστε στην 01: 53 ώρα ταινίας. Είμαι σε φάση όπου πιστεύω ότι η είναι μια καλή ταινία, τίποτα το φοβερό βέβαια, μια απλή ιστορία εγκλήματος….
Βρισκόμαστε στην 1:57 ώρα ταινίας και το σαγόνι μου έχει πέσει στο πάτωμα από την έκπληξη και το σοκ!!! Μόλις είδα την πιο απίστευτη σκηνή να ανατρέπει την όλη εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτή την ταινία. Το γενικό θέμα της ταινίας, που πλανιέται στον αέρα, είναι το ¨πάθος¨ που ακλουθεί τον κάθε έναν από τους πρωταγωνιστές, είτε είναι το πάθος για το ποτό, για το ποδόσφαιρο, για την δικαιοσύνη , για την επαγγελματική καταξίωση, για τον ερώτα, όλοι τους κυριεύονται από αυτό και αυτό από όλα τα χαρακτηριστικά τους, τους προσδιορίζει απόλυτα. Η ταινία είναι πολύ καλή, με ένα ρεαλιστικό σενάριο, που περιέχει πολλές βωμολοχίες (εκτός και αν είχα κακούς υπότιτλους). Η σκηνοθεσία από τον Juan José Campanella, που έπαιξε πολύ έξυπνα δημιουργώντας μεγάλα flashback που αφηγούνται την ιστορία του έργου, διακόπτοντας την, με σκηνές του ¨σήμερα¨, που μας έδειχναν ταυτόχρονα πως είναι οι χαρακτήρες στο παρόν και τι τους έχει συμβεί. Έχω δει μόνο 2 ταινίας με τον Ricardo Darín, αυτήν εδώ και το ¨Η Αύρα¨ και μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί μου πύρε πολύ ώρα να ταιριάξω το πρόσωπο του με εκείνο που είχε στην Αύρα, ανέκφραστο έως νεκρό, με μια ερμηνεία που σε κοίμιζε ακόμα και ας είχες ξυπνήσει από 100 χρόνια ύπνου (τραγική ταινία, μακριά από μας!!!). Εδώ όμως έδωσε ρέστα, πολύ καλός, ζωντανός σαν χαρακτήρας, με τα πάθη και τα ζόρια του. η Soledad Villamil, ο μοναδικός ¨ζωντανός¨ γυναικείος χαρακτήρας του έργου. Έδωσε μια φρεσκάδα στην εικόνα που έβλεπα. Όσο για την ερμηνεία της, απλά δείτε την σκηνή που προσπαθεί να κάνει τον δράστη να ομολογήσει το έγκλημα του με το να τον προκαλεί (επίσης έξυπνη σκηνή συνοριακά)! Κλείνοντας απλά θα πω ότι η ταινία κέρδισε συνολικά 35 βραβεία, ένα από αυτά το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Αγαπημένη σκηνή : Αυτά τα υπέροχα τελευταία τέσσερα λεπτά, δεν τα ανταλλάσω ούτε με ολόκληρη την ταινία. Πραγματικά έχω συγκλονιστεί, μια από τις πιο δραματικές, τραγικές, ευφάνταστες, συγκλονιστικές, καθηλωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. Έμεινα κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό (έβγαλα μέχρι και επιφώνημα έκπληξης!!!).
Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή που 2 άτομα βρίσκουν τον βασικό ύποπτο σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο, όπου δεν έπεφτε καρφίτσα (απίστευτη υπερβολή…)
Δες την : Για να δεις μόνο και μόνο πως τελειώνει.
Μην την δεις : Γιατί αν βγάλεις την τελευταία σκηνή του έργου, τότε έχεις μια καλή αστυνομική ταινία με λίγο love story και με 1-2 καλές σκηνές… τίποτα παραπάνω.
Με ποιον να την δεις : Ή θα την δεις μόνος ή αλλιώς με τα αδέλφια σου , τον πατέρα σου, και τον κολλητό σου.
Μην την δεις με : Την μάνα σου, είπαμε έχει ένα love story, αλλά δεν είναι και ο Σάκης ο υδραυλικός. Μην περιμένει η γυναίκα έρωτες και λουλούδια, αστυνομική είναι, στη τελική, η ταινία!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου